Savaşı yönetenler de, kazananlar da, cumhuriyeti kuranlar da, askerlerdir. Atatürk önderliğinde ki tüm ordudan bahsediyorum. Sivil bürokrasinin bir kısmı da ( "bir kısmı" dedim, tamamı" demedim) onlara destek ve yardımcı olmuştur
.
Halk, "askere alınmak suretiyle" katılmış ve savaşmış, ölmüş ve öldürmüştür. Bu, yılmaz özdilin çok sevdiği, benim pek hoşlanmadığım deyimle "koşulma" yoludur.
Üstelik, bu yeni savaşın "tıpkı bizi mahveden o gereksiz dünya savaşı serüveni gibi yeni ve abes bir ittihatçı girişimi" olduğunu sanıp başlangıçta gönülsüz davranmıştır! Ege köylerinde de, Yunan ordusuyla "maraza çıkarmak istemeyen", yani boynunu bıçağın altına uzatmaya hazır çok kişi vardı... Herkes yorgun ve yoksuldu.
Bürokrasi, kendisini "akılcı" yoldan destekleyen insanı bile sevmemekte, yaratmış olduğu "mitolojinin" hiçbir şekilde zedelenmesini istememektedir. Hamaset, tek izin verilen yaklaşımdır. Ne demek "yorgun" savaşçı? Savaşçı acıkmaz, susamaz, üşümez ve yorulmaz!
Bu o kadar böyledir ki, kağnısıyla ya da sırtında cepheye mermi taşıyan köylü kadını safsatasının kurcalanması da büyük bir tedirginlik yaratmaktadır... Köylü kadını "Tekâlifi Milliye Kanunu mucibince" o mermiyi taşımasaydı, istenilen malzemeyi vermeseydi (her evden iki kat çamaşır, falan filan) kendini istiklal Mahkemesi'nde bulacaktı. Burada iki çeşit karar vardı, ya beraat, ya idam. Temyiz de yoktu.
Hemen söyleyeyim: Mustafa Kemal Paşa'nın yerinde olsaydım tastamam ben de öyle yapardım! Başka çaremiz yoktu. Savaşı başka türlü kazanamazdık.
Fakat bunu söylemek bile "alerji" yaratıyor. Atatürk'ü araştırıp, inceleyip, anlayıp da sevenleri sevmiyorlar. Hatta küfür ve iftira ediyorlar. ille gözün kapalı tapacaksın!
"akıllı ve akılcı Türk"olmamız gerekirken , birileri ille de "çılgın Türk" görmek ve göstermek derdindeler.
şu çılgın türkler adlı tarihi romanı okumuş biri olarak katıldığımı söylememin mümkün olmadığı ifade. halkın yaptığı fedakarlıklar gayet açıktır. başlığı açan yazarın anlatmak istediğini iyi anlamak gerek, bence başka bir şey kastediyor.
