bir ay evvel konu hakkında acı bir hikaye duyduğumda sadece bir istisna olduğunu düşündüğüm efsanedir. ne acı ki o hikaye bir sefere mahsus değilmiş. hani piçliğe vurulsa "kürtlerin kuyruğu önlerindedir" de denir ya... denmez.
ilkokuldayken arkadaşlar bana kuyruğumun olup olmadığını sorarlardı. bende yok ama belki küçükken kestirmişlerdir derdim. anlamazdım o zamanlar neyin ne olduğunu. daha sonra soranlara daha başka cevap vermeye başladım "arkada yok ama istersen önde var" gibisinden.
doğruluğu küçük yaşlarımda sık sık tarafıma sorulan; benim 6-7 yaşlarımda tuvalette arkamı kontrol etmeme sebep olmuş iddiadır. özürlü olan kuzenimi yıllarca kuyruklu sanmamın nedeni sırf çocuk aklım ve saflığım değil; budur belki. 1989 yılında istanbul'a ilk geldiğimiz de ilkokul arkadaşlarımın sık sık sorması sonucu "yani valla biz de yok ama bir kuzenim de var" dediğimi net hatırlıyorum.
+ olum hepinizde varmış.
- bilmiyorum ki ben de yok valla..
aynı yıllarda "sizin garip kokunuz varmış; nasıl yapıyorsunuz" dedikleri için kendimi çokca kokladığımı hatırlıyorum şimdi gülerek. annemi; kardeşlerimi..lakin koku duymadım hiç. ama ısrarla söylediklerine göre olmalıydı bir koku. yalan nedir bilmezdik çünkü o yaşlarda...neden benim kuyruğum yoktu ? neden kokmuyordum? ya da neden kokmalı ve kuyruklu olmalıydım? oysa bakınca diğerlerinden bir farkımı göremiyordum. çünkü o yaşlarda bilmezdik; kürdü, çerkezi..şartsız severdik cünkü çocukken.
arkadaşımla kavga ettiğimde annesi "kürt değil misiniz hemen bozdunuz mahalleyi" dediğinde hemen kuyruğum gelirdi aklıma. hala biri kürt kelimesini hakaret olarak kullandığında kuyruğum gelir aklıma..
