olması gereken. çünkü tartışacak bir şey yok, evrensel denilen bir şeyin içinde olanları görünce ayıp olmasın diye kapatıp neyse diyor ve uzaklara dalıyorsunuz.
ilkin doğru zeminde hareket etmek adına konuya temel olan iman ve tevhit anlayışıyla başlamak gerekir ki, bu temel atılmaksızın konuyu dallandırıp budaklandırmak laf ebeliğinden öteye geçmez.
insan ilk yaratılışından itibaren varolan inanma mekanizmasını harekete geçirmeksizin, iştiyak duymaksızın salt akıl vasıtasıyla iman edemez. iman etmek için ilkin bu isteği açığa çıkarmak gerektir ki; bu da yetmez. aklını ve kalbini eşanlı olarak allah'a yöneltmeden şeksiz şüphesiz bir inanca sahip olmazsın. hissedemezsin.. ilkin böyle bir imana sahip olacaksın ki, sonrasında mucize olan kur'an-ı kerim'in hikmetinden sual etmeksizin sarılacaksın.
avrupa devletleri tarafından 1700 lü yıllardan itibaren yozlaştırma çabaları sonrasında bugüne gelindiğinde, arap toplumunun tamamının ancak %10'u kur'an-ı kerimi anlayacak derecede fasih arapça bilgisine sahiptir. siz varın bir de türkiye'deki ahvali düşünün. hasılı vallahi de billahi de kur'an-ı kerim direkt allah tarafından indirilen her harfi mucize olan ilahi bir kitaptır. bundan zerre şüphe etmek insanın imanını zedeler.
tartışmaktan kasıt; sıradan bir hikaye kitabı gibi okurcasına kur'an-ı kerim'in nüzul sebeplerini, öncesini, sonrasını, nasih mensuh ilişkisini bilmeksizin, araştırmadan sadece dine saldırmak için zahiren okuduğu ayetleri cımbızla çekip, "baak burda böyle denmiş... şurda şöyle yazıyo... bunlar birbirine zıt bikerem" diyenlerse; bunu dillendirenlerin, bu konuyla alakalı neden kendilerini yorduğunu anlamıyorum. vahyin başladığı an karaya ulaştın demektir. akıl o sandalı ancak imanın eşiğine kadar getirir. bundan sonra sudaki sandalı omuzlayıp yürüyerek yola devam etmek gerekir. vahiy'in ve nass'ın başladığı yerde iman devreye girer. ya kabul ve tasdik edersin ya da inkar ve red edersin. hattı zatında bu konuya ömrünü adamış müsteşrikler vardır ki; bunlar salt akıl yoluyla bile bile isteye (kur'an-ı kerim'e iman etmeksizin), kendilerince akılcı olarak kur'an-ı kerim'in (haşa) uyuşmazlıklarını/çıkmazlarını dillendirmiş ve cilterce kitap basmışlardır. bunun için bu şeklide akılcı reddiyeler ve maktıksal çıkarımlar ortaya koymak, bu iddiaların yanında öyle basit ve çocuksu kalmaktadır ki...
islami ilimlere ve terminolojiye vukufiyeti haiz olan ehli sünnet ulemanın çalışması sonucu ancak allah'ın murat'ı gözetilerek, meal edilen ve tesfir olunan kaynakların tartışılması ise görülmüş değildir. kur'an arapça nuzül olmuştur ve direkt olarak, tam manasıyla birebir örtüşecek şekilde başkaca bir dile çevrilmesi mümkün değildir. şüphesiz eşsiz ilim sahibi allah'tır..
hasılı itikadı ve imanı sağlam olan bir kişi kur'an-ı kerim'i tartışmaz/tartışamaz. ancak ibret alır, düşünür, akleder ve itaat eder.. lakin bunu yaparken başkalarının kutsallarına sövmek, refleks olarak senin kutsalına sövülmesi anlamına gelmektedir ki buna hiç gerek yoktur. şüphesiz herkesin inancı kendinedir..
topluca üzerinde düşünülmemesi anlamına gelir ki bu da onu asılı durduğu dantelli süslü aslıkların içinde durmaya devam etmesi demek. yazıktır, günahtır, okuyun, düşünün, istişare edin yahu.
sen tartışmayı bilmiyorsan, tartışmayı hep atar yapmaya bağlıyorsan senin problemin. yoksa biz evde hemen her gece maklubelerimiz eşliğinde kuranı tartışıyoruz. diyoruz ki mesela "ben bu facebooku kuranın a.q" filan diyebiliyoruz. yani kuranlar gayet güzel tartışılabilyor. efenim yanlış önermedir. *
din dediğin şey dogmatikdir. her şeyin tanrı tarafından geldiğini ve sorgulanamayacağını bilir insan. sorgusuz sualsiz itaat etmektir. zaten inanmayanlar istedikleri kadar sorguluyor. dine inanan birisinin yapması gereken sorgulamak değil, okuyup anlayıp aşırıya kaçmadan yorumlayarak kendi hayatına uygulamaktır. çok zor bir şey değil.
