vakit geldi kunâla
dünyayı göreli çok oldu
tam kırk yılda seni buldum kunâla
bu can tenden geçmeden
bu dünyadan göçmeden
bir kerecik sevmek çok değil
simsiyah saçların var kunâla
kemiklerine yapışık etlerin var
bir gün dökülecek
kunâla kuşu gibi gözlerin var
bir gün sönecek
kunâla
bu etlerin arkasında güzelliklerin var
benden başka kimse bilmeyecek
bu can içimde kuştur kunâla
seni görünce titrer
bu can gözümde mahabbettir kunâla
seni görünce yanar
bu can burnumda soluk olur kunâla
uçar gider
bu can benden geçmeden
bu dünyadan göçmeden
bir tek seni sevmek çok değil
"kunâla efsanesi genç bir prensin macerasını anlatmaktadır. bu prens üvey anasının günahkâr aşkını reddettiği için kadın da onun gözlerini kör etmiştir. prens, bahtsız kadını bağışlaması için babasına şöyle yalvarır: gözlerimi kör ettiren anama karşı kalbimde ancak iyicillik duyguları var."
f. challeye, dinler tarihi, varlık yayınları, 1965, syf.75
