çocukluğumun kırıkkale ayağında oturduğumuz evin küçük de olsa kum zeminli bir parkı vardı. orada oynarken bütün arkadaşlar küçük birer şehir planlamacısı oluverir kumdan mini bir şehir kurardık. çok profesyonel çalışırdık arkadaşlar, herkesin görevi belliydi.
ama bu aktivite benim aklıma şu şarkıyı getiriyor nedense. hüzünleniyorum.
(bkz: le vent nous portera)
