bir prezervatif düşünün. içine attırılmış, kullanma kılavuzuna uygun bir şekilde arkasından düğüm atılmış, duyarlılığın verdiği itinayla bir peçeteye sarılmış ve çöpe atılmış. içinde sahibinin dahi dokunmak, koklamak ve görmek istemeyeceği artık. öyle bir artık ki karşı taraftan dahi sakınılmış korkutucu sonuçlara ulaşmasın diye... dışında bir zevkin kalıntıları. öyle bir zevk ki her iki tarafı da bulutlara taşımış ancak izini taşıyan nesneye gösterilen muamele ortada. oysa ne kadar mutluydunuz sikinizdeyken, güvende ve hatta kayganlaştırıcı etkisiyle bin bir zevkte.
sonra bir tuvalet kağıdı düşünün. nasıl silerseniz silin kıçınızı, mutlaka kullanmanız gereken... ister ıslatıp alın boku, ister parmağınızla sildikten sonra kurulamak maksadıyla temizleyin kıçınızın deliğini. anlık ve sadece sıçtıktan sonra lazım olan bir nesne, pislik içinde ve sonu klozetin içi ya da çöp tenekesi her seferinde. oysa yumuşa dokusuyla tahriş etmeyen teninizi, çift katlı oluşuyla ıslaklığı hemen emen.
bir selpak ya da... sadece hasta olduğunuzda sümüğünüzü sildiğiniz, hapşırdığınızda çıkan balgamı aldığınız. başka zamanlar aklınıza dahi gelmeyen, sonu yine çöpte biten.
insan... en fenası... ya bir yere ulaşmak için basılır üstüne ya da geçiş dönemi diye adlandırılan o kahpe ve en karaktersiz dönemde tutunulur ona. üst kata veya kıyıya ulaşıldığında ise dönüp ardına bakılmaz bile.
sen bir bencilliğe daha kurban gitmenin tenhasında anlarsın prezervatifin, tuvalet kağıdının, selpağın halinden. ortak olursun hüzünlerine. oysa onlar bile bir seremoniyle çöpe atılırken, sen orta yerde kalkık kaşlarının altında şaşkınlığının gölgesinde kalırsın bir başına. sana çöp bile layık görülmez. bencil insan yalnızca kendini düşünmez aslında. çöpe atmaz ki seni, kendisinden sonra gelecek diğerleri de bulsun rahatça. aynı soyun dölü kollar birbirini hesapsızca.
arıyorsan sen de eğer sahibinden az kullanılmış insan, hiç gelme bana. hep kaybeden mi bu diye de bakma nolur yüzüme, kim bilir benimdir belki de bu hüznü yaşatan insana.
Adamın hamurunda yok belli, iş kurarsa da gümleyecek kesin, piyasada iş kurmak, tutunmak, kara geçmek en kolay değil en zor iştir.
ortalama, basit, kariyeri bile olmayan bir işte asgari ücreti bari temin etmesi sağlanmalı, az ama düzenli bir maaş ile iş düzeni rutine bağlanmalı.
bu durumun üst üste yaşanması sonucunda, enayi gibi hissedersiniz kendinizi.
iyilik yap denize at demişler de sen karşındaki için kendini paralarken, gün gelip seni hiç iplememesi koyuyor insana.
"işine gelirse" en yakın dost oluyorsun ama keyfi gıcır her şey yolundaysa seni görmezden geliyor.
riyakar, karaktersiz ve bencil insan davranışı.
şu aralar hissettiğim. tarifi yok. sadece artık kendini beğenmeyen, kendini suçlu bulan, enayi, saf, ezik, herşeye kanan, kötü hisseden ruhsuz biri var artık.
işi bittikten sonra aramayan arkadaşların arkasından çok düşünülendir.
artık işi düşmeden arayan hal hatır soran insanlar kaldı mı, neredeyse nesli tükenecek. herkes bir menfaat peşinde.
varsa sağlam bir iki dostluğunuz, ne mutlu size.
hiç halinizi hatrınızı sormayan insanların işi düşünce size yaklaşmasıdır. eğer iyi bir insansanız, yardım edersiniz ama bu size kesinlikle kullanılmış olduğunuzu hissetmek olarak geri dönecektir.
"ikinci el" olma durumudur. Kaportada boya, değişen yoksa, kilometresi ile de oynanmamışsa yine de birine çakılabilir. Ama sıfır kilometre ile asla mücadele edemez. Ardından ikinci sahibi, üçüncü sahibi, dördüncü sahibi diye gider. ta ki hurdaya çıkana kadar. Ondan sonra sen, sen olmaktan çıkarsın. Eğer insansan değerin ağırlığınca ettir. bu nedenle önemlidir düzgün sahip bulmak. Sana binecek ve asla inmeyecek.
