gece yarısı zifiri karanlık odada tek başınıza dinliyorsanız her an bi el omzunuza dokunacakmış gibi hissedersiniz.
(bkz: lan bu bir tek bana oluyor sanmıştım)
biri beni mi çağırdı diye insanın içine bir şey düşer ve bir kulaklık çıkarılır, kulak hizasında bekletilir, yaklaşık bir on saniye sonra tekrar takılır, umarsızca müziğe devam edilir ta ki aynı his tekrar ortaya çıkana kadar.
özellikle toplu taşıma araçlarında oluşan paranoya halidir. acaba ses dışarı gidiyor mu diye sürekli kulaklığı çıkarıp kontrol etmek, her ''bir öğrenci'' dedikten ve parayı uzattıktan sonra acaba çok mu bağırdım diye içten geçirmek, inilecek olan durağa yaklaşırken strese girmek, ses tonunu ayarlayamamak vs vs...
büün bunlar yaşanırken hep kulaklıklar kulağımda oluyor ama. hayat garip.
