haksızlığa uğradığını kişinin düşündüğü andır.. yoksa küfür insanın en büyük ayıbıdır.. kendisine küfür etmeyi kim ister ki? ama hayat bazen kişiyi o kadar aciz durumda bırakıyor ki işte o zaman "küfür iyi bir şeydir, olması gerekir.."
küfür bir alaladelik olarak kullanılırsa alalade bir tavır yükleyebiliriz üstüne.
çerez niyetine birbirinin anasına söven adamlar da gördüm yanıbaşımda. zevk alıyorlardı.
bağlaç olarak kullanıyorum ben kardeş diyenini de gördüm.
kalkmayan çükünün bilinçaltı dürtüleriyle sokaktan geçen herkese zükerim diyenini de gördüm.
ama birilerinin topa vuramaması benim futbolculuğuma neden gölge düşürsün ki?
evet masal saati başlıyor:
adamın birini kadıya şikayet etmişler, çok küfür ediyor diye. kadı bu adamı yanına almış, kendisini benim yanımda frenler diye düşünmüş. bir gün kadı ve bu adam gezmeye çıkmış. kadıyı gezerken gören bir adam da gel bir yemek yiyelim diye evine çağırmış kadıyı. başlamışlar yemeği beklemeye. yarım saat geçmiş yemek yok, bir saat geçmiş yemek yok. küfürbazın sabrı taştı taşacak, zor tutuyor kendini. saatlerce beklemişler ne yemek gelmiş ne bir şey. küfürbaz açmış ağzını yummuş gözünü. kadı adama dönüp 'sen hep böyle haklı olduğunda mı söversin yav' demiş.
adam: kadım en haksızı buydu diyince
kadı: hay senin daşşağını yiyim demiş.
şöyle devam edebiliriz:
küfür cinsel organlara gönderme yapılarak tavan yapmış bir müessese değildir.
bazen bir tavır -allahım bazen bir bakış yeter gibi romantik oldu- en ağır hakaretleri içerebilir.
veya bir düşünürün dediği 'evladım damlaya damlaya ancak sen mi oldun' lafı adamı felç etmeye yetebilir.
