öncelikle yalnızlık denilen durumdan birey memnunsa çare aramanın da mantığı yoktur. zira bazı insanlar sahiden de yalnızken daha mutludurlar, ya da kendilerini öyle kandırırlar orası da ayrı bir tartışma konusudur. insanın sosyal bir varlık olması ve genel insan ilişkilerine dayanarak yapılan çıkarıma göre kronik yalnızlık durumu patolojik bir olgudur. burda sorgulanması gereken * yalnızlığın nedenidir. neden yalnızsın/ım sorun/alım kendimize. neden yalnızız? karşımıza hiç mi düzgün insan çıkmadı? hep mi karşıdaki hata yaptı? biz hiç hatalı davranmadık mı? bu yalnızlıkla mutlu muyuz? yalnızlık bize rahatsızlık veriyor mu? veriyorsa neden bunu değiştirmek için bir şey yapmıyoruz? yapıyorsak neden işe yaramıyor? bu hep bi böyle olacak? sanırım en önemli sorular ilk ve son sorulardır. onların da cevabı bulunur ve çözmeye yönelik adımlar atılırsa sorunun çözülebileceği kanısındayım. gerçi yine de ben diyeyim kader, siz deyin rastlantı hayat denen olguda her şeyi doğru yapsanız da yine yalnız kalma ihtimaliniz vardır..
bu kadar uzun bir açıklama yazmamdan da açıkça anlaşılacağı üzre ben de bir kronik yalnız vakası olarak sık devinim gösteren duygu durumumdan, hayatıma hızlıca girip çıkan ve tutunamayan insanlardan rahatsızlık duymaktayım. ve yine bunları yazıyor olmama bakılırsa bu kronik yalnızlığın çaresi yoktur, varsa da ben bilmiyorumdur.
içinde bulunduğum, müzmin hastalık *. insan kurtulamaz bu halden. aşamaları:
1)kişi uzun süre kimseden hoşlanamaz.
2)olur da birinden hoşlanırsa, kendini frenlemeye başlar, ortamdan uzaklaşır.
3)dielim ilişki başladı bu sefer yalnızlığını özler, "ulan acele mi ettik,sevio muyduk bu kızı/erkeği" soruları sorar kendine.
4)ilişki ilerledikçe bi darlanır, bunalır, bi hareket ister.
5)ilişki biter,biraz üzülür, sonra bi umutlanır,yeni aşklar için ama aslında bilir ki onun aşık olduu yalnızlığıdır.
6)ve kişi özüne döner. yine mutlu çiftleri uzaktan izler, biletleri hep tek kişiliktir.
