ismi lazım degil biri der ki:
madem hiç terketmeyecek bir dost arıyoruz,o halde neden yalnızlıgımıza sarılmıyoruz.. sarkı sozunde gectiği gibi kendine sarılıp donmak iyidir, hostur.. belki kendinize sarılmanıza sebep olur.. belki de kendinizden bile kacmanıza.. delilik ile dahilik arası.. sınırdaki ufak sapma sizi gercekten kronik hasta yapar..
bazen nedensiz yere, çevremizdeki kalabalığa inat içinde bulunduğumuz durum. aslına bakarsanız olay şundan ibarettir:
yalnız gördü ya
gelir bende kalır yalnızlık*
kronik olmasından dolayı vazgeçilmez olduğu için zaten vazgeçilmez olması doğru olan yalnızlık tipi. yalnız sadece bir yerde hata var o da, vazgeçilmez tarifi kronikin önüne gelmeliydi. yani mirim diyorum ki, her zaman olduğu gibi izahat yapmak mecburiyetimin sancısıyla; eğer kronikse vazgeçilemiyor olması olağandır.
bu ayrıca seçilmiş yalnızlıktır, zorunluluk değildir. başka bi tadı vardır bu yalnızlığın kendi kendine gayet mutlu ve huzurlusundur, kendine yetme duygusu neşelendirir insanı, sanki birileriyle buluşacakmışsınız da hazırlık yapıyormuşcasına heyecan verir kendi kendine kalmak, buna da hazırlanırsın kahveni yaparsın sigaranı alırsın sonra yönlendirilmeden istediğini düşünür istediğini karalarsın sayfalara, aklına bişi gelir gülersin, kendi kendine mırıldanırsın.. güzeldir efendim yalnızlık, yaşamasını bilene.
