öss'ye girdikten sonra, kötü bir sonuç aldığımızı gazete, televizyon, internetten öğrendiğimiz zaman başlayan psikolojik süreçtir. yaptığımız birşeyden tat almamak, ilerisi için karamsar düşünmek, içe kapanmak, sokağa bile çıkamamak durumlarını bile alabilir bünye. neyse ya boşver ne olduysa oldu deyip dışarı çıktığımızda; çalışkan ve bir o kadar da ukala arkadaşlarımızın:
-hacı,sorular çok kekti, zaten hiç çalışmamıştım. benim (...) tıp oluyor artık (...) semtinden de ev tutarız ortamı kurarız senin durum nasıl?
(boyun bükük bir şekilde) normaldi veya kötüydü gibi şeyler söylenir.
-iyi ya dert etme seneye olur. benim kitapları vereyim ordan çalış zaten işim bitti bir çuval kitap var.(ulan namussuz hani hiç çalışmamıştın o kadar kitabın sen de ne işi var diye içimizden söylenmemize neden olur.) evde herkes fırça atar. ilkokulu bile bitirmeyen komşular "çalışan kazanır, çalışmayan kalır böyle" gibi söylemlerde bulunur. içimiz yanar seneye gideceğimiz dersaneye karar vermeye çalışılır. eğer böyle bir şansımızda yoksa veya kredimizi tükettiysek* sanayiye transfer oluruz veya üniversite hayatını değil hayat üniversitesini yaşarız.
uzun bir çalışma sürecinden sonra amacına ulaşamamanın verdiği üzüntü o an için mantıklı görünse de, üzerinden yıllar geçtikten sonra neden o kadar kendimi paralamışım, lise mezuniyetine gitmemeye, haftalarca evden çıkmamaya, 2 günde 3 kilo vermemeye, ailemi o kadar üzmeye değermiydi diye düşünmeye sevk eden durumdur. üzüntü elbette yaşanmalı, ama abartılamamalıdır. zaten hakkın olanı kaybetmişsen, o gelir seni seneye bulur. **
