Evet korkutur insanı alışmak. Çünkü onun ardından kalanlar, hafta sonu görüşmeleri, telefon görüşmeleri, hayatın sıkıcı yanlarını onun yanında unutmak, beraber yürülen sokaklar, beraber izlemeye gidilen filmler hepsi birer alışkanlık oysa ki bir insanı sadece sevdiğinizi düşünün baş edebileceğiniz tek şey kalbinizdir.
devamında da; "zamanında çok üzüldüm, canım yandı senin de canımı yakacağın anlamına gelmez bu ama yine de korkuyorum ve üzgünüm bunu burada bitirmeliyiz." denirse karşı tarafı acayip üzer.. söylenen kişide terkedilmiş hissi uyandırır. o zavallı sevgili olup ayrılsa o kadar üzülür yani. sadece ara ara aklına gelip seni mahvedecek anılar olmaz o kadar.
ama yine de ... devam edemiyorum sanırım ağliciim.
Alışma bana,ne yapacagım belli olmaz, bugün varım, yarın birden yok olurum...
Dokunma bana, kapanmamış yaralarla doluyum, canımı acıtma bi yara da
sen açma...
Sevme beni, yogun duygularımda kaybolursun, tutuştururum...
isteme beni, yasaklarla bogusursun, engellerle doluyum...
Çözmeye çalışma sakın, seninle karışır iyice kördüğüm olurum...
Anlama beni, ben kendimi anlarım, ben böyle mutluyum...
Aşkı yaşatmamı isteme asla, ben aşka yıllardır inanmıyorum...
Güveniyosan kendine inandır beni aşkın varlıgına,sonucunda öyle bi aşk
yaşatırım ki, vazgeçemezsin, tutkun olurum...
Yıkabilirsen duvarlarımı, sakın bırakma beni, tüm tutkularım ve
gücümün arkasında, hala minik bir çocugum, büyütemezsen kaybolurum..
