henüz 19 yaşında hayatta tecrübesiz ve hiçbir bok görmemiş yaşamamış bir üniversite öğrencisiyken 2 katlı bir evde oturuyordum tek başıma. alt katımda yangın çıktı sabaha karşı evden dışarı çıkamıyorum içerisi dumanla dolmuş iki adım öteyi göremiyorum ama o kadar sakinim ki... ama korkuyorum deli gibi malum ölmekten korkuyorum. bağırmak yok... ulan insan bir imdat der ne bileyim bir ses çıkarır belki duyan olur yardım eder ııhh.. neyse ki bayılmadan balkona çıkıp aşağıya transitini çeken adamın arabasının üstüne atlayıp kurtulmuştum.
korkunca hiç tepki vermemek ekstra korkutuyor hem çevrendeki diğer kişileri hemde kendini. aslında bir nevi donup kalma olayı buz kesiyorum böyle.
tiz bir "hiiiii!" sesinin ardından içine çektiğin nefesle bi süre kalakalmak ardından o nefesle "allah belanı vermesin !! eehehe nasıll korktum öyle ehehe . hüüfff!" demek bir örnektir.
korku anından sonra çenem düşüyor evet.
