yazarın aynen yaşadığı bir olaydır. üniversite yıllarında doğulu şivesiyle konuşan çok sempatik, komik ve neşeli ama bir o kadar da asosyal bir çocuk vardı. en büyük rahatsızlığı kız arkadaşı olmamasıydı. sınıfa herkesten önce girer, 'abdullah seni seviyorum' yazar, sonra da aa kim yazmış bunu der dikkat toplamaya çalışırdı. için için üzülürdük de. ama birgün hepimizi kopartan bir laf etti ki aynen yazıyorum;
- ya memet abi, hayatta benim için hiçkimse ağlamadı, sadece bir kız ağladı, o da peşimi bırak artık diye ağladı.
sevdin mi benim gibi?
deli gibi çıkarsız sevildin mi?
kader mi bu ayrılık?
benim suçum gibi suçlandım
sana inandım ama yalandın
iyi bilirsin ben ağlarken
sen gidiyordun sebebi yokken
şimdi tapılacak sarılacak başka bir aşk yok
korkumdan ağladım sabahladım gelmedim üstüne
şimdi mahfettiğin günlerin acısını taşıyorum
kendime acıyorum böyle kötü kader istemiyorum
