''insanların çoğu kaybetmekten korktuğu için sevmekten korkar,'' der Shakespeare.
insanlar sevilmekten korkuyor, kendisini sevilmeye layık görmediği için.
Düşünmekten korkuyor, sorumluluk getireceği için.
Konuşmaktan korkuyor, eleştirilmekten çekindiği için.
Duygularını ifade etmekten korkuyor, reddedilmekten ürktüğü için.
Yaşlanmaktan korkuyor, gençliğinin kıymetini bilmediği için.
Unutulmaktan korkuyor, dünyaya iyi bir şey vermediği için.
Ve ölmekten korkuyor, dolu dolu yaşayamadigi icin...
dünyada ne yaparsak yapalım hep bir şeyler yarım, eksik kalıcak.
mükemmel olmaya çalışıyoruz kim için ? ne için ? bunu kendimiz için mi istiyoruz, yoksa başkaları için mi?
hayatlarımızı başkaları üzerine kuruyoruz sırf onların gözünde daha iyi olabilmek için kendimizden vazgeçiyoruz.
korkuyoruz korkularımız bizi içine çekiyor.
kabullenmeliyiz bazen. kusurlarımızla yaşamalıyız korkularımızla yüzleşip ne olursa olsun insan olduğumuzu hatırlamalyız.
kendimizi bir bütün olarak değil eksiklerimizi görerek sevmeliyiz. aynı şekilde insanlarıda kusurlarıyla sevmeliyiz.
kendimizi ve insanları bu kadar mükemmelleştirmeye çalışmasak belki korkularımızda bizi bu derece içine hapsetmiyecek.
Korkulan şeylerin üzerine inatla gidilince zaman içerisinde problem çözülmüş olmaktadır. Belli bir süre sonra insan alışmaya başlar, sonra o şeyden birdaha tırsmaz. Biraz zor bir süreç olmaktadır ancak katlanmak gerekir.
