iman eden kişilerin elden bir şey gelmediğinde başvurduğu eylem. Allah'a iman ettiğim zamanlarda bolca yaptığımdır ayrıca. Geçmişte allah'ı sorgulamadığım dönemlerde yatağa yattığımda gözümü yumarken iki kere düşünürdüm. Uyuduğumda kabuslar görüyor, bırakın bir evde yanlız kalmayı, evde birileri varken de başka odalarda kalamıyordum. Cinler, periler, şeytanlar...
Gece yatarken "üç kulhu-bir elham", ayetel kürsi, nas suresi hepsini okurdum. Çünkü korkardım ve allah'a sığınırdım. Ben inancımı yitirene kadar bu böyle sürdü. inancını yitirdikten sonra nedendir bilinmez, ruhani varlıklarla ilgili, karanlıkla ilgili fobimi yendim. Hatta karanlıkla aramız baya iyi.
Biz olmayan bir şeyin yarattığına inandığımız şeyden korkup, yine olmayan bir şeyden yardım umuyoruz. Yardımı umuyoruz ama gelmeyeceğini de içten içe biliyoruz. iyiler, korkuyla değil, iyilikle güven verir. Tanrı iyi biri olsaydı, ne ondan ne de yarattıklarının gazabından korkardık. Tanrı kendi kendini yine ele verdi...
