çektiğim onca aşk acısından sonra karşıma çıkışın korkutuyor beni... sen yemyeşil gözlerinle bakarken gözlerimin içine, ben içimde taşlaşmış olan bişeylerin yumuşadığını hissediyorum. şaşkın hallerin güldürmek yerine hüzünlendiriyor beni. bana gülümsediğinde güvende hissediyorum kendimi. ama bir o kadar da güvensizim... bırakmak istiyorum akışına hayatı ama tedirginim... ya yine aynı acıları yaşarsam? ya yine gözyaşlarımla uyumak zorunda kalırsam? ama aklımı ve kalbimi çekip kurtaramıyorum düşüncenden... bedenim her an yanında istiyor seni. ellerim tutmak istiyor ellerini... ama korkuyorum işte. kendime itiraf ediyorum ilk defa: korkarım aşık oluyorum sana...
aşık olmaya başladığını anlayan bünyenin, tereddütle karışık aşık olmaya başladığı hissini dile getiriş şeklidir.
e insan korkuyor, tereddüt ediyor aslında. ya benim kadar sevmezse, ya bir gün üzülürsem diye. sonunu düşünen kahraman olmaz evet. ama aşık oluyor.. her ne kadar düşünürse düşünsün mantık duyguların önüne pek geçemiyor ne yazık ki..*
