beni yakından tanıyan birisinin, beni göstererek, bu başlık için aha da bu diyeceği insan. hakikaten şöyle bir durum var replikte olduğu gibi. bir ara çok konuştum faydasını görmedim. şeklinde. yani bu, konuşmak kötü bir şey olduğu için değil. bana faydası olmadı. susmanın da olmadı gerçi ama. susarken, susmam gerektiği zamanları yakaladım diyeyim.
ohadır. imrendiğim insanlardır aslında. ben her şeye konuşurken, adamlar susmayı tercih ediyorlar. bir de bunların yapılan esprilere ben hayvan gibi gülerken sadece tebessüm edenleri vardır ki, sinir bozarlar.
ilk, önce şunun irdelenmesi gerekiyor, ülkemizde fazla konuşmayan insana bakış açısını,
öncelikle eğer bir erkek sen ve bir ortamdaysan ve, o ortamda sessiz kalma hakkını kullanıyorsan senin hakkında şu gibi söylentiler çıkabilir. çok mu ağır abi yada çekingenmi yada alık mı diye .aksine çok konuşursan nekadar sıcak kanlı konuşmyı seven bir insan eğer bişeylerde biliyorsa bildiğini paylaşıyorsa o insan konuşmak yakışır.
boş konuşanlardan da uzak durulması gerekir.
Karşısındakileri konuşmaya değer bulmuyordur. toplu monologlara şahit olunan, iletişimsizliğin had safhada olduğu modern zamanlarda nefes israfı yapmak istemiyordur.
kendisiyle acilen tanismak istedigim insandir. hep dusunmusumdur acaba su hayat yolunda bir insan da cikip ben konusmayi sevmem ve de kendimi anlatmayacagim senide dinlemek zorunda birakmayacagim diyecek midir? *
