Kendi kendimle konuşarak, kendi kendime giderdiğim ihtiyaçtır.
Deneyin oğlum çok seversiniz.
Hem daha zevkli geçiyor konuşma.
Genelde kerata diye sesleniyorum.
Anlaşmazlık çıktığında ikna daha kolay oluyor. işine gelmediğinde karşı tarafa sövüyorsun.
Sonra da ayıp ettiğini anlayıp kendine sövüyorsun.
Şu an benim. Ama anlatacak gücüm yok.
insan sevdiklerine yardım edemiyor ya eli kolu bağlı öyle bir haldeyim iyi değilim. Çünkü canımdan can iyi değil. Hani diyorum ki ben böyleysem o nasıl?
Bir sihirli değenek olsa o mutlu olsa.
bence konuşmaya değil de dinlenilmeye ihtiyacı vardır o insanın. sonuçta herkes konuşur. her gün konuşur. ama herkes her gün dinlenilmez. sarhoş-ayık, kız-erkek, yeni tanışılmış-çocukluk arkadaşı olsun fark etmez. o, konuşmaya ihtiyacı olan insan karşısında kendini dinleyen birini bulduğu zaman ihtiyacını giderdiğini hissetmeye başlar. neler anlatabileceğini hayal edemezsiniz.
bence bu ihtiyaç insanın kendine bazı durumları sesli söylemesiyle rahatlanılacak bi durumdur , tabiki güvendiģiniz dostlarla olan konuşmaların yerini hiçbir şey tutamaz.
