susmak iyidir. öfkeliyken konuşmak anlık öfkenin dışavurumunu ve kısa bir sürelik rahatlamayı getirse de bir süre sonra insanın içini söylediği kelimeler kemirir. ve keşke söylemeseydim, keşke sussaydım der insan. söylenen söylenmiş, kırılması gereken kalpler kırılmış, bir yığın pişmanlık geriye kalmıştır. ve sonraa "merhaba iç huzursuzluğu"...
alışkanlık haline getirilmemesi gereken davranıştır zira gerekmediği anlarda da susmaya başlanır. birilerini kırmamak, kötü söz etmemek için girilen bu yolda çok ilerlendiğinde dönüşü zordur. belki de yoktur.
birden fırtınalar kopar...kalbi kararır; her yer toz duman.....görmezsin.. nefes alamazsın... ciğerlerin sıkışır... bağırmak isyan etmek gelir insanın içinden ... gözlerini yumarsın, dişlerini sıkarsın..... susarsın... daha fazlasını anlatamazsın.
