aleni ve bilinçli olarak sürekli kendimizi anlatmaya başladığımızda o konuşan egodur.
etrafımızdakilerin bizi yorumlamasındansa biz, bizzat kendimiz, kendi algılanma biçimimizi oluşturmaya koyuluruz. ben ile başlayan cümleler kurar, bize benzeyeni bulup, farklı olanı bilinçli ya da bilinçsiz dışlarız. benzer hayatlar, benzer eğitimler, benzer inanışlar isteriz etrafımızda. farklı olanı da aklımız almaz bir süre sonra. o kadar kendimize dönük bir hayat sürmekteyizdir ki başka fikirlere sahip, başka ifade biçimi olan insanları yargılamak günlük rutin işlerden biri haline gelir. kendimizi daha iyi anlatmak yarışında başkalarını dinlemekten vazgeçeriz. başkalarının gözünden kendini görebilme yetisini kaybeder, başkalarına empati gösterebilmenin getirdiği iç huzurunu kendimizden esirgeriz. ne kadar çok anlatırsak kendimizi o kadar inancımızı kaybederiz aslında kendimize.
