bunalım zamanında olduğu gibi ergenlik zamanı ve ergenlikten çıkış zamanlarında kişinin kendine olan merakı, kendini bilme hissi nedeniyle ihtiyacı olmaktır.
sadece konuşmamak değil, yalnız kalmak da istenebilir.
Olabilir, anlayışla karşılarız. Ancak bize de bu durumdan haber verilmeli yahut açık ve net bir dille bu dillendirilmeli. Sonra deliriyoruz "neden birden sustu bu herif" diye. insanın aklına bin türlü şey geliyor ve çoğu hoşa gidecek nitelikte değil.
eğer karşısında konuşacak birisi yoksa işte o zaman yıkılır o insan. edit: konuşmaya anlamışım, yaşlılık işte. susup uzaklara kaçması gerekir o kişinin.
yalnız kalma durumudur. kendini dinlemek bir yere kadardır. konuşup içindekileri dökmek ister insan. lakin içimize attıklarımız, paylaşamadıklarımız yer bitirir bizi. benden söylemesi.
