hayatimin hic bir evresinde istemedigim ve istemeyecegimi dusundugum seydi. fakat insan az biraz gozunu acabilirse iki kelam edebilecek,etmeye degecek ve hepsinden onemlisi tarafindan anlasabilecek birini mutlaka buluyor.
bu hikayelerin hazin sonu hep ayni: kaybediliyor. semsle mevlana gibi kaybediyor insanlar birbirini. milenayla kafka gibi kaybediyor.kime kuruyorsa en guzel cumlelerini en cok onu yitiriyor. ve herkesin tek bir cumlesi var. bunu bilen bekleye bekleye kendini kaybediyor.
