insanı hem delirten, hem de güldüren bir durumdur. tez yazarken sabahladığınız günlerde, bir memur edası ile sabah dokuzda mesaiye başlar bazen. akşam beşe kadar tuvalet ve yemek molaları dışında da durmaz. uyumaya çalışırken basları kulak zarınızda öyle bir vurur ki, siz de inip adama vurmak istersiniz. "kardeşim bu ne? bir kes şunun sesini allah aşkına!" dediğinizde, insanüstü çabasını takdir etmediğiniz için size çemkirir. durumu anlatıp uykusuz olduğunuzu söylersiniz, hassas sanatçı kişiliği ile size e bebeğim e şarkısını çalar. deli midir nedir deyip gülersiniz. bitti mi sandınız? yok, show yeni başlıyor... akşam yemeğinden sonra oynak havalara geçer bu piyanist şantör komşu. evdeki misafirleriniz düğün var zanneder. daha sık gelip, sesin her gece geldiğini farkettiklerinde ise geyik yapacak malzeme çıkar bolca. öyle ki yazın camdan aşağıya bağırarak şarkı isteyenler olur.* merdivenlerde denk gelip az biraz muhabbete daldığınızda ise şarkıların saati olduğunu anlatır size. akşam annesi yediklerini eritsin diye oynak şarkılar çaldığını söyler, sizi de bir gece davet eder. sırf meraktan gidersiniz... piyanist şantör bir oğul, şarkıcı bir baba, göbek atan bir anne ve o esnada onlara aptal aptal bakan siz! üstelik oynatmaya da çalışırlar, zor kaçarsınız.
zaman geçtikçe alışırsınız. öyle ki müziğin olmadığı günlerde evde bir eksiklik varmış gibi gelir. sesten zaten rahatsız olmazsınız artık, gece ankara havaları size ninni gibi gelir. üstelik ayağınızla tempo tutup kitap okuyabilirsiniz. yani komşunun piyanist şantör olması ilginç ama eğlenceli bir durumdur. beterin beteri var der, uyum sağlar gidersiniz.
