küçükken kavga dövüş üttüğünüz* bilyeleri muhafaza etmek için kullandığınız bir çeşit saklamaçtır.
okul olmadığı allah ın her günü on üç yaşına kadar gerçekleştirdiğim bilye oynama işinden belliydi kazanma hırsının insanı aslında kaybettirdiği gerçeği.
kağıt yüz bin liraya 10 tane birlik geliyordu o zamanlar. birlik dediğim bilyelerde içi renkli dandik şeylerdi ve tek başına bir anlamı olmayan 0 dan büyük bir sikkoydu işte.
kemikler vardı beyaz üzerine, siyah ve kahve rengi tonları vardı, onlar da üçlüktü.
şeffaf mor, mavi, turuncu bilyeler vardı bunlar da piyasasına göre on luk, kakalarsan yirmilikti.
iyi nişan alır sıra halinde dizilmiş bilyelerin baş olduğu kısımdan indirirdim hasılatı. anlayacağınız kazanırdım işte.
evdeki kasamdan günde 15-20 bilyeyle çıkıp akşama 30-40 bilyeyle gelirdim. kaybedersem kan ter içinde eve koşar kola şişesinden tekrar alıp kazanana kadar oynardım.
çok kazandığım için beni pek sevmezlerdi. benden hem yaşça hem ebatça büyük insanlar da vardı oynadığım. her neyse olaya geçeyim:
o gün nerden bilirdim,yağmurlu çamurlu bir günde dayak yiyip bilyeleri elinden alınan bir çocuk olacağımı. 2.5 litrelik kola şişesini hava atmak için yanımda getirme gafletinde bulunmuşumtum tam da o gün.
ağzına kadar bilye dolu olan şişeyi gösterip hava atcez. pehh.
en güvendiğim arkadaşıma şişeyi teslim ettim ve oynamaya başladım. yine kazanmaya başlamıştım, annem mahalleden avaz avaz bağırıyor, beni çağırıyordu yemek hazır diye. duymazdan geliyorum...
kazandım, kazandım sonra, üttüğüm üç kişi hile yapıyon len sen piç dediler. ne hilesi olümm isabetçilik derler buna zırvasında bulunurkene bunlar beni bir döv bir döv bilyelerimi tutan çocuk kaçsın gitsin, bunlar bilyeleri alsınlar cephanelik gibi şortların içine koysunlar, kalanını da bizim mahalledeki yokuştan aşşağıya döksünler.
salya sümük ağlayarak eve geldim üstüm başım çamur olmuş bi de babam dövdü sen nasıl dayak yersin diye.
sonra allahtan taso denen şey icat edildi de çaldıkları bilyeler sahte para misali ellerinde patladı.
