Bu başlığı gördüğümde kuzenim aklıma geliyor hep. Kuzenim Çok genç yaşlarındayken, eniştemin hastalığı arttı ve yatalak hale geldi. Eşi vefat edene kadar bir bebek gibi baktı kocasına. Yemek yiyemez hale geldiğinde mamalarla besledi kocasını. Kocasını banyoya taşıdı, yıkadı pakladı. Ve Senelerce yaptı bunu. insan eti insana ağır gelir derler. Buna rağmen bir gün bile şikayet etmedi. Ben onu görünce hem kadınlığımdan, hem insanlığımdan hep çok utandım. onun gösterdiği Sabrı hiçbir şekilde gösteremezdim diye düşündüm hep. Bilmiyorum belki de işin içinde olmadığım için öyle geliyordu. Derdi veren Allah sabrını veriyordur gerçekten de. Kim bilir.
