arsenal tarihinin en başarılı sezonlarından birini geçirmeden önceki yaz yaptığı hazırlık sürecinde kocaelispor la karşılaşmış hazırlık maçında. öyle yedek takımla falanda değil hani, baya baya aslar çıkmış sahaya. kocaeli plaka yapmış, 4-1 sarsmış arsenal i. ha o olaydan acayip dersler çıkaran arsenal o seneyi yıkıp geçmiş ama kocaeli diyince benim aklıma arsenal karşısında plaka yapması geliyor. bir samsunlu olarak, süper ligde görmek istediğim rakip takımdır ayrıca.
yeşil siyah kocaelispor tabiki falat takım içi çekişmeler, yine kimseye değil onlara zarar vermiştir. aynı zamanda kocaeli köfte var bir de. önce hastanenin karşısında küçük bir arabanın içerisinde satılıyordu, daha sonra dükkanı büyüterek genişlediler.
memleket, huzur, körfez kokusu, fethiye caddesi, acısu, "b'oolum".
ayrıca hat 5'i kullananlar bilirler ki bekirpaşa'nın köhne bir duvarında "love comes again rahat olun." yazar. bu akla gelebilecek en "izmitçe" ayrıntıdır esasında. http://i.imgur.com/rS3bm.jpg
- merkezde sağlı sollu yüz metrede bir şubesi bulunan, katık.. *
- döner mafyası.. allahını seven dönerci olmuş burada amk.
- yenicuma çay bahçesi. *
- kuşların kafanıza kaka yapma ihtimallerinin yol boyu sürmesi. *
- otobüsten küçük, minibüsten büyük midibüsleri.. işkence.
- ters otobüs şoförleri.
bir kız vardı.
adı melek. o geliyor aklıma kocaeli deyince birileri.
peki neden?
anlatayım... üniversitedeydim. bu kız beni seviyordu. ben de onu.
ingilizce öğretmeniydi. yok yok, o sene öğrenciydi hala.
benim gibi.
sonra biz sevgili olduk.
gidiyordum yanına.
bir gün kavga ettik. ayrıldı benden.
tavşantepe diye bir yerde oturuyordu. 12 numarayla mı ne gidiliyordu oraya.
şopar tokisi.
neyse,
kavga ettik. ayrıldı.
sürpriz olsun diye çıktım gittim yanına.
sabah 6'da indim otogarda. hava zaten buz gibi.
burnumdaki sümük donuyor. o kadar çok soğuk...
orospu çocuğu taksiciye para vermemek maksatlı ta otogar'dan minibüs yoluna kadar yürüdüm.
hava hala çok soğuk.
iki sigaram kalmış, biri kırılmış.
kırık olanı yaktım. o sırada minibüs geldi. mörfi'ye azıcık sövdüm.
sonra minibüs beni bunların konutun önünde bıraktı.
sağolsun.
sabah saat 06:45.
soğuk iliklerime kadar işlemiş. kocaeli'nin soğuğu da soğukmuş hani.
sürpriz yapacağım ya;
bekliyorum konutun önünde. apartmana dahi giremedim.
zili çalmadım.
bekliyorum.
saat 07:20 gibi biri çıkarken daldım apartmana.
kemiklerim acıyor.
saat 07:30.
dairenin önündeyim. çıkmasını bekliyorum.
kaçta gideceğini dahi bilmiyorum. evde mi ondan dahi haberdar değilim.
saat 08:37.
kapı açıldı. sümüğümü silik ayağa kalktım.
önce arkadaşı çıktı. şaşırdı tabi ki.
sonra melek çıktı. durdu.
yüzüme baktı.
gözlerinde bir gram duygu yoktu. öylece baktı.
''ben geldim.''
dedim.
''iyi''
dedi.
ve gitti.
ardına bakmadan çekti gitti.
onu son görüşümdü. onu son işitişimdi.
''iyi'' dedi ve gitti.
kocaeli deyince aklıma hep o sahne gelir. hep o sahne. donuk gözler ve iki dudaktan çıkan olabildiğince soğuk bir ''iyi'' tepkisi.
kocaeli deyince o havanın soğuğu değil de; o sahne gelir.
Yeni cuma çay bahçesi.
Kurumayan, hep nemli, deterjan kokmayan çamaşırlar.
Şoparlar.
Teletabilerin mekanından esinlenilerek yapılmış seka uçurtma tepesi.
Leş kokan deniz.
33-dünya bankası.
Hat 200.
Okuduğum,hayatımın en güzel 2 yılını ve en güzel anılarımı geçirdiğim en sağlam dostluklarımı edindiğim memleket gibi memleket 2.memleketim,üniversite gibi üniversitede kocaeli üniversitesi.
