kaçınılmaz bir gerçektir. ilk aldığınız zamanlar hevesle yürürsünüz sonra hiç istemezsiniz. ama telefonla konuşarak yürüyünce az da olsa geçiyor zaman (!)
yıllar önce koşa koşa gidip aldıktan 15 gün sonra hevesim kaçınca vardığım tespittir.
karşısına tv de koydurdum duvara ama ne çare!
işkencesi bitmedi sadece azaldı.. yine sevmiyorum, yine bayılamıyorum kendisine! üzerinde 45 dakikayı
tamamladığımda kendimi madalya kazanmış kadar mutlu hissediyorum hepsi o! ki bunu da nadir yapabildiğimi
düşünürsek evde yürümek boş iş arkadaş, anladım! çık dışarı yürü işte en güzeli!
