insan ruhen üzgün olduğunda, bunalıma girdiğinde, başından trajik bir olay geçtiğinde yakınlarının onu avutmak adına söyledikleri, aslında hiç de yardımcı olmayan laflar... tabii ki söyleyenin kötü bir niyeti yoktur. ama bir şeyler yapmak gerektiğini düşündüğünden illâ bir şey söyler. kız arkadaşından ayrılırsın "sana kız mı yok olum?!" derler. işten atılırsın "bırak ipneleri abi, kendileri kaybeder!" derler. sınavdan düşük not alırsın "ya sen zeki adamsın, bi dahakine kesin 100 alırsın." derler. "olum kafam basmıyor bu kodumun termobilmemne fiziğine!" desen de dinletemezsin. tuttuğun takım yenilir, "nası koyduk ama nıhahaha!" derler(ipneleeerr!). hasılı kelâm, liste uzar da uzar...
entrymi bi anımla bitireyim de biraz kişisel olsun: babamı kaybettiğim zaman kahırdan geberecek haldeydim ki, zaten 1 seneden fazla kendime gelemedim. o dönem herkes bi laf söylüyordu. şöyle de böyle de, zart zurt. hiçbiri işe yaramadı tabii ki. yalnız üniversiteye tekrar gitmeye başlayınca kampüste hazırlıktan bir arkadaşımı gördüm. baktı bana(saç sakal karmakarışık, gözler kan çanağı, kılık kıyafet çul gibi..) "ne oldu sana böyle?" dedi. kendimi zar zor tutarak "babamı kaybettim." diyebildim. baktı bana, "ooff!" dedi ve beni kendine doğru çekip sarıldı. o sarılma var ya şansal, o sarılma bana o güne kadar duyduğum laflardan bin kat daha iyi geldi. bana bin kat daha iyi tesir etti. o arkadaşımla o günden sonra toplasan 2-3 kere daha karşılaşmışızdır. haliyle kendisini yıllardır görmüyorum. ama o sarılmayı asla unutamam...
dershanede her deneme sınavı sonrası duyulur..
-kızım mezun onlar okul yok bişey yok rahatlar.. tabi netleri yüksek olur.
-hem senin okul puanın yüksek.
