bir bunalımın sonucu olarak gözden düşen kızlar. Artık erkek cinsi, bir öze dönüşü yaşamaya çalışıyor, ancak bunu topluca yapması çok zor. Herkes birbirinden korkuyor zira. Korkmak değil de, bir tür baskı var topluluğun üzerinde. Hani Gestaltçı psikoloji der ya, "bütün, parçaların toplamından daha fazlasıdır." diye. Aynen öyle. O aradaki çimento engel oluyor bireyin başka bir noktaya kayışına. Üstelik billboardlar bile yanardöner olmayı öğütlerken! Hiç olur mu postmodern bir mecnun olmak? Hiç olur mu? Ağzı laf yapıyorsa eğer neden sanat yapsın ki? Kafa açmaya ne gerek var? Atabildiği kadar kadın atar yatağa, değil mi?
Hadi oradan. Sanat neden doğdu? Tembellikten değil mi? arta kalan zamana sığmadı mı ilk başta? Tembel değilmişiz gibi davranıyoruz; miş gibi yapmayı seviyoruz. Çünkü gelinen noktada, to be or not to be, to have or not to have'e, to have or not to have de, to appear like or not to appear like'a dönüşmüş bulunuyor. Hmmm hmmm, evet, işte böye. Çok da güzel oldu.
Çözüm falan yok aslında, sorun yok çünkü. Bunalım, psikolojik bir isyanı getirecek, belki yepyeni bir sanat akımı doğacak, belki de hiç gerek kalmayacak, yeryüzünden silineceğiz. Ne o? Beklemiyor musunuz? Her an yeryüzünden silinebilme olasılığımızın yavaş yavaş arttığını söylesem itiraz etmezsiniz herhalde? Ve şu anda %8 kendileri. Olduğunuz gibi doğma olasılığınız da bir zamanlar yaklaşık 1 bölü sonsuz idi.
