Hayatında sahip olduğun en kıymetli şeyi kaybettiğin zaman bu bazen bir eşya olabılr bazen bir insan Bazen de bir hayvan senin ona yüklediğin değerlere bağlıdır ve bı kere de kaybetti mı insan bir daha Korkmaz kaybetmekten çünkü büyümüştur!
Eve ilk ekmek götürdüğünde o olgunluğa erişirsin şahsen ilk 7 yaşında pazarda çalışırken kazandığım parayla yaptım bunu yaşıtlarım çikolata filan alırken siz eve ekmek götürüyorsunuz gerçekten hissedersiniz o olgunluğu.
Bir yakınınız bu dünyadan gittiği zaman gerçekten büyürsünüz. Ve hiçbir inanç sistemi ne din ne de tanrı bendeki sevdiğim insanları kaybetme acısını dindiremez.
cocukken aksam 9'dan sonra televizyon izleme izin vermezdi peder bey. erken yatmami isterdi hep. uyuyor numarasiyla bir gozum hafif acik izlerdim tv'yi. simdi yas geldi kemale, baba ocagindan bi 1000 km civari uzaktayım. karsimda acik ama izlemedigim televizyon. kumanda masanin uzerinde. canim istese onlarca kanal var. ama istemiyor. artik tv izleyip izlemeyeceğime kendim karar veriyorum. ha eskisi gibi degil tabi o tat vermiyor.
Sizi leyleklerin getirmediğini yada noel babanın olmadığını anladığınız andır. Hayatın yalan, herkezin sahtekar, güvenin olmadığı boktan bir yerde olduğunuzu anladığınız zamandır. Başka bir şey değildir.
aç kalıpta, önüne yemek koyan olmadığını gördüğü andır.
hatta birden, çok büyüyenlerde vardır.
bırakın yemeği, bir yudum su vereni olmazda insanın, tek spartalı oluverir.
bir kız arkadaş bulmuş (evlenilecek gibi görülen ancak eğlenebilecek olan), aileyle mokoko durumuna girmiş, bütün arkadaşlar fos tan muhabbetler yaşamaktasınızdır. . . Gözlerinizi bi açarsınız yanlızsınız. . . 2-3 sene öncesine bakıp iç geçirisiniz, cebinize her gün konan harçlıklar, naber? diye soran samimi arkadaşlarınız, masum bi öpücüğüyle kanınızı kaynatan kız arkadaşınız bütün düşünceler gelir geçer film şeridi gibi. . . bakarsınız, düşünürsünüz "keşke hiç büyümeseydim diye. . . işte bu an çok acıtır canınızı, bir süreliğine her yönden göçük olacağınız zamanlar gelmiştir. . . ama ne yazıkki geriye dönüşü yoktur. . .
Bulduğumuz her fırsatta hayallerimizi misket niyetine yuvarlıyorduk. Yeniliyorduk. Ana avrat düz gidiyor sonra gidip aynı kadının elinde soluklanıyorduk. Her bulduğumuz gazoz kapağını taşla ezip dümdüz yapıyor ama defterimize bir tane ataş geçirmiyorduk -öğretme- ne inat. Dizlerimiz kanadı ruhlarımızdan önce, kabuk bağladık yaralara inat. En çok leblebi tozu kaçtı boğazımıza. Ölmedik çok şükür. Boynumuza rengarenk silgiler takardık ve sanırdık ki yalnızca silgi yakışırdı insanın boynuna. Çok sonra olacaktı insanın boynuna nice şeyin geçebileceğine olan inancımız. Çocuktuk. Çoktuk Tekilin yalnızlığını çoğulluğumuzu yitirdiğimiz gün anlayacaktık. Ve o günlere daha çok uzaktık..
