kişilik.. yok oluş.. var oluş.. ve özlediğim sessizlik.. ne kadar da zormuş değil mi bir insanı bir kere daha yaratmak?! hem de izmir'in bu güneşli ve yakıcı saatlerinde.. başım fena ağrırken, neyse diyorum neyse.. hangi kişilikten bahsediyoruz, nasıl bir şey istiyoruz; hafif çatlak bir kişilik mi yoksa düzenli, tertipli bir kişilik mi?! ..
evet sorup soruşturuyoruz kaç para ki bu kişilik alımı ne kadar , bize kaça patlar?! önce bir dışarıya çıkıyoruz; ''kişiliğini satmış milyonlarca insan görüyoruz, sadece bulunduğum yerde değil.. tek tek görüşüyoruz; kimine aga diyoruz kimine paşa kimine hacı kimine başkan.. gerçekten sattınız mı ruhlarınızı? gerçekten sattınız mı kişiliklerinizi?!
kimi dini sömürüyor, kimi vicdanı kimisi de 'daha iyi bir türkiye için' diyor halkı sömürüyor..
ve biz kişilik yaratmaya çalışıyoruz.. !
ve şimdi çıkıyorum dünyanın balkonuna ve bağırıyorum: 'var mı kişiliğini satmamış tek bir insan!?' cevaplar geliyor: 'deli bu deli.. he de geç.. salak bu çocuk..'
ve ve yakından bir ambulans sesi merak etmeyin bu ambulans benim için geliyor.. her gün aynı olay, her gün hastaneye kaldırılıyorum lakin geri serbest bırakılıyorum.. birisi de demiyor ki bu kızı ''manisa ruh ve sinir hastalıklari hastanesi' ne yatıralım diye..
lakin benim kesin ve etkili bir önerim var: 'asın beni bence, astıktan sonrada cesedimi de bir köşeye atın.. ' neden mi nasıl olsa ağlayanım yok, kimse de fark etmez, ederlerse de faili meçhul dersiniz geçersiniz.. her gün yaptığınız gibi.. her gün yaptığınız gibi.. sizi seviyorum akıllılar.. !
