Selam. Yine ben.
Yok. ilk bu. Değil de kandırıyorum işte. Hep bir sonrakinde daha çok kendimden bir parçayla koparılmış, parça pinçik edilmiş ruh parçacıkları. Saçma oldu. Her biri gibi. Herkes gibi. Hepimiz gibi. Önemi yok zaten. Daha çok tekrarlamaları işledim beynimin ücralarında. Ne güzeldi hepsi. Etrafta onca kişi farkına varmadı/varamadı. Böyle zamanlarda, dalarsın içine, sesler duyarsın da, anlamsız. Neyse işte. Bunu çok yapıyorum ben. Sürekli aynı cümleyi tekrarlıyorum içimden. Düşündüğüm ne bir olay oluyor, ne de bir hayal. Zaten hayal kuramam. Olması muhtemel olayların düşüncede şekillenmesi hayal değildir bana göre. Bunun için hayal kuramam. Bu melekemi çaldı benden tanrı.
Şey diyordum, heh! Bugün bir cümleyi tekrarladım durdum, seslere ve insanlara rağmen.
- beni biraz sevseydin ya!
Hiç sevgi dilenmemiş biri olarak kızdım kendime sonra. Lan sen sevgi dilenecek insan mısın?! Diye. Diye. Yine. Küfür gibiydi. Bi başkasından sevgi istemek kişiliksizliğin belirtisi gibi gelir bana. Açlık hiç bitmez çünkü istediğin sürece. Hiçbir zaman doyamazsın ve hiçbir zaman tam olamazsın. Oysa tamamlanamayan ben, bu kurguya inandırdım kendimi. Eee ne olacak şimdi? insan ömrü boyunca bekleyebilir mi? Ne kadar kaldı bilmiyorken ve hep insanlara "gününü yaşa" diye öğütlerken, hangi gün diğerlerinin tamamlayıcısı olabilir ki?
Sonra dayanamadım, tekrar ettim.
- beni biraz sevseydin ya!
Yok, olacak gibi değil. Kendime ettiğim küfürlerin yüzde 10'unu bile bir insana söyleyemedim ben. Kızgınlığım da hep kendime. Şimdi bu denli sakin duruşumun sebebi bu olmalı, ya da her ne haltsa!
Yine de, ben her sabah sanki başka bir gün olacakmış düşüncesiyle kalkıyorum yatağımdan. Olmuyor. Yarın sabah bugün gibi uyanacağım. hep bugün olacak.
Her gün bugün bak. Böylesi daha sevilebilir belki. Belki biraz. Belki beni. Belki?
