bağımlı yaşam sürenlerin tanımı olsun bu. adam dediğim(n)e aldanmayın, o sadece orada duran sıfatsız bir isim.
yaşamın çarkı denen ve her daim götümüze batan dişlilerinden nasibimizi alıyoruz sürekli. ne kadar kaçsan da, o dişli mutlaka bir şekilde girecektir müsait bir yerlere. neyse işte, kişilik de böyle oluşuyor. öyle bilimsel açıklamalara gerek yok, göstermelik yırtınmalara da. kişiliğin değişimine çevre ve yeni öğretiler müdahele ederken bazı adamların bunlardan hiçbir şekilde etkilenmemesi, asla çevrenin suçu değil. adam (ya da kadın ne fark eder ki), yaşamının ilk yıllarında belli değerler almadıysa, yaşamının devamında da bunları bünyesinde barındırması beklenemez. bakın etrafınızdaki en güvenilmeyen insanlara, hepsi "şerefsiz" ya da "kişiliksiz" olarak nitelendirdiğiniz insanlar olduğunu göreceksiniz. "onların suçu değil, böyle yetişmiş n'apsın" saçmalıklarıyla gelmeyin sakın bana. zira her insan öncelikli olarak kendinden sorumludur, belli br zaman sonra tüm değerleri algılayabilecek duruma geldiğinde bunu yapmıyorsa, kişiliksiz olmayı seçmiş demektir. ve her insan seçimlerine göre muamele görmelidir.
kişiliksizliğin seçimi sonrasında, etrafını kullanma, sömürme ortaya çıkar. hiçbir zaman kendini idare etmeyi bilmeyen bu adam, yaşamını bir asalak olarak ona-buna muhtaç geçirir. asla muhtaç olduğunu kabul etmez, ona göre başkasının olanı kullanmak yaşam için gereklidir. sözü kendi sözü değil, yaşamı kendisine ait değildir. rüzgar nereye eserse sürüklenir, hiçliğinde yaşamını tüketir. böyle insanları tamamlamaya çalışan mallar da, kendinden verdikleri ödünlerle "yardım etme" saflığındaa ayak altında ezilir. kişiliksiz adamın yaşamını tamamlamaya çalıştıkça kullanılmışlık oranı artar, artar, artar... ama bu işte her zaman galip olan kişiliksiz adamdır, bunu kimse bilmez. çünkü o, tam olmaya gerek duymayan bir hayatı seçmiştir. unutmayın, kişiliksizlik bir yaşam felsefesidir.
