vize ve finallerde sıklıkla başa gelen durumdur. özellikle son geceye bıraktığında, tüm kitabı yutman imkansızdır. "sana göre" çıkmaz dediğin yeri, "lan acaba çıkar mı" soruları eşliğinde atlarsın. içinde bir vicdan azabı hasıl olur, aklın hep orda kalır da dönüp bir kez bile okumazsın. her seferinde de çıkar arkadaş o atladığın yerden. soruyu gördüğün anda, kitaptaki yerini hatırlarsın. tam olarak sayfanın neresinde yer aldığını, kaç paragraftan oluştuğunu, hatta satır sayısını bile hatırlarsın ama cümleler fludur ve her şey için çok geçtir. görsel hafızada yer alan bu imaj asla yazıya dökecek kadar yeterli değildir. ondan sonra kızarsın kendine, sıkarsın yumruğunu, zaten doğru düzgün çalışmamışsın... ha bir de tribe girersin, sanki orayı okusan geçecekmişsin gibi.
"hocam, 276. sayfada, üstten 4. paragrafla 8. paragraf arasında toplam 54 satır olmak üzere bu konu kitabınızda ayrıntılı bir şekilde izah edilmektedir. en azından tarif yolundan puan ver allahsız."
fotografik hafıza mağduru olmaktır. o hissi bilirim, az yaşamadım hala da yaşıyorum. insana bildiğini hatırlatmaz da virgülün nerde olduğunu hatırlayıp cümleyi hatırlamazsın. ne acizliktir o.
