bazı kişisel işlerim ve neredeyse ailenin tüm bireylerinin rahatsız olması dolayısıyla memleket gezimin de içine edildiği haftasonunda düzenlenen, gaziantep'te yaşamama rağmen pazar günü katılabildiğim zirve.
sabah 6.30'da pek güzel duygularla uyanıp gaziantep sokaklarına kendimizi attık. hazır bizimkileri beklerken şöyle bir kiralık evlere bakalım dedik ama 052716'ya beğendiremedik. sonra kozalak, bikereindiroeli ve demeteren ile tanışma fırsatımız oldu.
piknik alanına giderken külüstür arabamın içinde içebildiğimiz sigara ile diğer arabadakilere nazire yapabildik demeteren ve 052716 ile birlikte, artık dayanamayan kozalak yeter ulennn deyip atladı arkaya, arabanın arkasından itfaiye kovaladı bir süre, ne olduğunu anlamadık.
yol kenarında gördüğümüz uygulama oteli'nde ne olduğu konusunda farklı hisler içinde olsak da yolumuza devam ettik. piknik alanına ulaşır ulaşmaz, bir grup aç insan olarak daha oturmadan çalı çırpı aramaya koyulduk. her insan evladı yerdekileri toplarken, biz yine farkımızı gösterip ağaçlara zıplayıp, tırmanıp toplamaya başladık. dedik ki marjinal olalım. ama galiba dozunu kaçırdık. neyse ki pek sorun olmadı. heralde gaziantep insanı alışık bizim gibilere.
mangalı başarıyla yakabilmiş, artık yemeye koyulmuştuk ki, hemen yanımızdan ciğer söken cinsten öksürükler duymaya başladık. en rıdvan halimle "ölür o" dedim ve dönmemle birlikte ciddi bir durum olduğunu farkettik. yılların kebab ustası hem şişlere eti dizmekte hem de bağırmaktaydı "kaldırın şöyle bir ayağa sarılın arkadan hıkk dedirtin" diye. bu anneannemin kızlık döneminden kalma yöntemlerin işe yaramayacağını sanan doktorum civanım 052716 ile kalktık yanlarına gittik. farklı uygulamalar olacak sanarken, aynı yöntemleri yaptırınca ustamıza saygım bir kat daha arttı.
işin özü hayat kurtardık sözlük, gaziantep'te gazetelerde manşetlerdeyiz.
dönüş yolunun başka bir entryde anlatayım. zira hala yorgunluktan kollarımı kaldıramıyorum. merak ediniz.
gün itibariyle zirve birincil amacına yani kitap,kıyafet vs. toplama ve ulaştırma amacına da ulaşmış bulunmaktadır. çocukların gözlerindeki mutluluğu anlatamam. anlatsam da anlayamazsınız. benim gibi bir kalası bile suntalaştıran duygusal dakikalar yaşandı. köy okulu köy okulu denir hep halleri anlatılır ama gidip de görmeyinceye kadar sadece anlatılır.
neyse işte güzel şeyler oluyor burada.
köy çocuklarımıza yardımlarınızı ulaştırdığımız gündü bugün. özlem, züleyha, ömer, memo,hurşit ve niceleri sevinç içindeydik.
gencecik öğretmenimizle tanıştık, onların ve kendinin ve oradaki eğitimin zorluğunu anlattı ama yılgınlığı olmadan!
köyden bir velimizin hazırlayıp getirdiği çayları yudumlarken geleeğin gençleri ile sohbete daldık. sarıldık, kucaklaştık. sıralarında onlarla oturduk yine bir süre...
ve ayrılık vakti... çocukların merdiven başına dizilip o el sallamaları yok mu? onları ve "feride" mizi arkamızda bırakıyorduk ve sol taraf yine cız ederek...
bundan gerisi gözlerde bulut olmadan en iyisi burada kesmek. bugünden beri o sahneler gözümün önünden hiç gitmiyor zaten.
şapkamın dillere düştüğü zirve. ayıptır günahtır demediler bu minik kardeşleriyle* dalga geçtiler, ben o şapkayı kaptırmadım kıza demek istiyorum, kaptırdığım diğer şeyleri söylemek istemiyorum.
bitmiştir. her güzel biten olay gibi...
hep birlikte başardık.
yığınlarca koli.
ve 3 okula dağıtım...
mutluluğun resmi idi bu.
Gaziantep'e indiğim ilk an bir ağlama krizi tutmuştu.
belki günlerin yorgunluğu, belki kırgınlığı...
ağlıyordum cadde ortasında deliler gibi.
telefon çalar ya hani bir de, tam da öyle zamanlar da.
duyurmak istemezsin hıçkırığını ama açmadan da olmaz o aleti.
"noldu" diyordu yazar dostlarım,
anlatamayordum,
aslında sebebi olan bana göre, fakat yine de sebepsiz saçmalığımı.
ve dün gece...
otobüse bindiğim anda tekrar başladı sağanak yağmuru bende.
en damardan şarkıları buluyordum ki ağlamam yarıda kesilmesin diyerek.
eziyet istiyordu gözlerim sanki...
gözlerden düşen her kristal veda
arkada bıraktıklarıma idi,
ve bir güzel kentin geride kalan ışıklarına...
sözün bittiği, görüntünün sabitleştiği, yaşama ve geleceğe dair umut veren sahnelerin insan yaşamındaki en akıllardan çıkmayacak sahnelere şahit olunan en kısa zaman dilimi.
koskocaman yüreklere küçücük ellerimizle yardıma koştuğumuz zirveydi bir zamanlar yapılan. şimdi ise yürekleri yakan haberler gelmekte geçmişi anımsatan.
bugün haberini aldım yardım yapılan ekinli ilköğretim okulu kapatılmış. o koskoca yüreklerin hayata dair bir şeyler öğrenmeye çalışıldığı küçük ama sıcacık okul "öğrenci azlığı" bahane edilerek kapatılmış. şimdi o kocaman yürekler ne mi yapacak? 5-6 km ötesinde başka bir okula binbir zorlukla gitmeye çalışacaklar. çoğunun ailesi belki okula göndermeyecek çocukları artık. çoğu çocuk yaşta hayatın zorluklarına atılacak.
öğrenci azlığı nedeniyle kapatılan okul. 20 öğrencinin hayatının karartılmasından daha mı önemli gönderilmek istenmeyen çük kadar ödenek?
evet kimsenin sallamadığı kitap yardımı başlıgımızdır.
yardım bekleyen şahıs benim.yabancı dilim sıfır.ingilizce öğrenmek istiyorum ve malum öğrenciyim.elinde kaynakları olan kullanmayan arkadaşlar varsa bekliyorum yardımlarınızı.hatta sene sonunda tekrar gönderirim kitaplarınızı ve hatta önümüzdeki yıl ilk maaşımla yenilerini alırım size.bi yardım edin.
