yapmayı denediğimde içimin elvermediği, rahat edemediğim eylem. ben bir türlü yapamıyorum o şekilde.
onun yerine kitaplarla ilgili bir not defterim var, o deftere not alıyorum. böylesi daha huzur verici.
okuduğum kitabı haşırt etmek, yıllar sonra dönüp baktığımda neyi çizdiğimi yanına ne not aldığımı görmek gerçekten ayrı bi duygu. o an hissettiklerine, düşündüklerine geri dönebilmeni sağlıyor.
Fark ettim ki altını çizdiğim cümlelerinin barındırdıkları anlamlar, benim onlara yüklediğim anlamlardan çok daha farklı. Altını çizdiğim cümleleri okuyan insanlar benim onu niçin çizdiğimi tam anlamıyla bilemeyecek, bana farklı anlamlar yükleyecek ve beni yanlış anlayacaklar.
Ve belki de ileri de çizdiğim o cümleleri yeniden okuduğumda, ben bile onların altını niçin ve neden çizdiğimi o an ne hissettiğimi bilemeyeceğim. diğerlerine yabancı olma durumu bir yere kadar rahatsız etmiyor da, kişinin kendisine yabancılaşması ufak da olsa acı veriyor.
hiçbir zaman yapmadığımdır. anneme de uyuz olurum böyle yaptığı için. onun altını çizdiği şeyler dikkatimi ve sinirimi bozar. sırf bu yüzden evde olan kitabı gidip bir daha aldım; ama yok, annem değişmez. neyse bir kitap için laf söylemeye değmez. annem var olsun yeter.
