ilk duyuldugunda belki saçma gelen ama üşününce hak verilecek olan bir ifadedir. nasıl mı? bir kitabın iki türlü müzikleri olur;
1. si: kitaptaki kahramanların sürekli dinledigi müzikler varsa bu müzikler kitapla özdeşleşir. örnegin: prozac toplumu*, araf * gibi..
2. si: eger kitap okurken müzik dinlemeyi seviyorsanız, her kitap için kendinize yeni bir çalma listesi hazırlarsınız ve kitaba daldıgınızda kulağınızda dönüp dolaşıp aynı şarkılar çalıyorsa işte o şarkılar her duydugunuzda size o kitabı hatırlatır. hatta kokusunu burnunuza hafiften çalıverir.
isterse fonda çalan ney olsun her türlü kafanizin kari$masina ve kitap a olan konsantre nin rayina oturamamasina neden olur. bilimsel açidan ele aldiğimiz zaman müzik duysal bir sanat olduğu için kulaklariniz melodiyi beyine iletecek beyin ise siz ister isteyin ister istemeyin bunu inceleyecektir. böyle olunca da kitaptan o anda okuduklariniz hayal olacak tekrar üst satirlara dönmenize ve oturduğunuz yerde depresifle$menize sebep olacaktir.
(bkz: hepsinin yeri ayri)
