kitap okumayı sevmeyenlerce arka kapakla yetinilmediğinde yapılandır. ama önce arka kapak lütfen!
başı:
annem beni pencereleri açık arabayla havaalanına götürdü. phoenix'te hava otuz sekiz dereceydi; gökyüzü masmavi ve bulutsuzdu. ayrılırken annemi memnun etmek istediğim için, en sevdiğim bluzumu giymiştim. kolsuz, dantelli beyaz bluzumu. kalın ceketim elimdeydi.
washington eyaletinin kuzeybatısında bulunan olympic yarımadası'nda, gökyüzü hemen her zaman bulutlu olan forks adında küçük bir kasaba vardır. bu sıradan kasabaya, amerika birleşik devletleri'nin diğer eyaletlerinden çok daha fazla yağmur yağar. ben henüz birkaç aylıkken, annem beni de almış ve bu karanlık, kasvetli kasabadan kaçmış. on dört yaşına gelene kadar, her yaz bir ayımı bu kasabada geçirmek zorunda kaldım. on dört yaşındayken isyan etmeyi akıl ettim.
geçen üç yıl içinde, yazları babam charlie'yle kaliforniya'da ikişer hafta tatil yaptık.
şimdi kendimi forks'a sürgün ediyordum. büyük bir korkuyla yapıyordum bunu. forks'tan nefret ediyordum.
phoenix'i seviyordum. güneşi ve kavurucu sıcaklığı seviyordum. o canlı, kocaman şehri seviyordum.
"bella" dedi annem bana uçağa binmeden önce belki bininci kez. "bunu yapmak zorunda değilsin."
sonu:
''bela.'' parmaklarını dudaklarımda gezdiriyordu. ''senin yanında kalacağım, bu yetmez mi?''
''şimdilik yeter''
bu inadım karşısında kaşlarını çattı. bu gece kimse vazgeçmeyecekti.
yüzüne dokundum ''bak'' dedim. ''seni bu dünyadaki her şeyden daha çok seviyorum. bu yetmez mi?''
''evet yeter,'' diye cevap verdi gülümseyerek. ''sonsuza kadar yeter.''
soğuk dudaklarını boynuma bastırmak için bir kez daha eğildi.
