ne kadar zordur bir insanin kendini affedebilmesi. hele de ortada bir suc yok ise eger. baskalarina gosterdigi anlayisin cok az bir miktarini bir kez olsun gosterebilse keendine, bir kez olsun "masumsun" diyebilse kendisine, hicbir sorun yasanmayacaktir belki de. berrat edecektir icsel mahkemelerinde.
mubasiri, sanigi, tanigi, hakimi... her seyi tek kisilik olan bu mahmekemede kolay degildir kendini affedebilmek.
hem sosyal yonunu hem de dini yonunu dusundugunde bir olayin, isin icinden cikilmazligi ile yuzlesildiginde karar ani gelir:
"ben masumum" deyip de gercekten kendini affedebiliyorsa bir insan, gercekten masumdur.
kendisi dahil, herkesi ve her seyi affedebiliyorsa eger, verdigi bu sans kendisine verilmistir
insanın kendisini sevmesinin doğal sonucudur affetmek..
her insan kendisine duyduğu sevgi ile yaptığı davranışlara kendince mazeretler bulur ve kendini affeder. affetmek zorundadır, yoksa o aynaya baktığında mutlu olamaz.
affetmek zorundadır, yoksa kendisini sevemez, o zaman kimseyi de sevemez..
katilinde mazereti vardır, caninin de.. hepsi bir yerlere bağlarlar başlarına geleni.. bağlamak zorundarırlar. ve bu bağlantının bize mantıklı gelmesine de gerek yoktur. kendi yalancı mazeretlerine kendilerini inandırmaları yeterlidir..
ama şunu diyebiliyor isen;
evet hatalar yaptım, başkalarına, topluma yanlış gelen şeyler de.. fakat kimseye zarar vermedim, en azından bilerek vermedim farkettiğimde düzeltmeye çalıştım ve kimseye zarar vermemek için çaba gösterdim..
ve ne elde ettiysem bedelini ödedim.
sevgi ise, hakkını vererek, dolu dolu, yüreğimle ve sonuna kadar yaşadım.
annelik ise, elimden geldiğince gönlümün sınırlarının sonuna, doğrularımın tamamını seferber ederek yaptım.
işim ise, meslek kurallarına bilgime ve kişiliğime uygun biçimde ve tüm samimiyetimle ve coşkumla yaptım.
evlatlık ise, ne kadar bedelini ödeyebiliriz anne ve babanın imkansızlığının farkında olarak ama sevgiyi saygıyı ilgiyi eksik etmeyerek elimden geldiğince yaptım.
tüm bunları derin bir iç çekiş gibi dolu dolu kocaman bir nefesle söylüybiliyor isen...
işte ozaman hem özgürsün hem de huzurlu..
hayat denen bu mesekkatli yolda en feci olan sey kişinin kendini yargilamasidir. çünkü karakteri saglam bir insan kendine kazik atmasi fevkalade zordur. kendine gaddardir. kendine ufacik osuruk bu suctan dolayi idam cezasi bile verebilir.
ammavelakin genclik döneminde buna cok sik karsilasir. çünkü kişi kendini ispatlama cabasinin icinde oldugu için en ufak hatada bile sukutu hayale ugrar. bir kurban gerekmektedir. ve kurban kendisi olur.
ammavelakin mevsim beyhude sonbahar döndükdükce kişi kendini affetmeye baslar. yapilmasi gerekiyordu yaptim denir. bu öyle osuruktan sebebler falan değildir ha.
sunuda anlar dünyadaki tek sabalak kendisi değildir. dünya sabalaktan bol bir şey yoktur.
ve eninde sonunda hatalarin yekunu tecrubelerin olusmasina etken değil midir?
tecrubeler hikayeleri, hikayeler ise ömür olusturmaz mi?
eeee o halde?
bir zamanlar bir dostum vardi. insanlar kazik attiği vakit ona, hincini kendine laiyorsu. kiyamiyordu onlara. ama kendini affetmediği için de kendine ceza veriyordu. kendini ac, uykusuz, hatta günün birinde kollarina yanan sigaraya basti. bana bu cezalari katlanirken büyük bir zevk aldiğini söylüyordu.
bu mazoistlik değildi sadece hiyarlik yapan birinin kendini kendine affetirebilmesi idir.
zaten su ömrümüzün her gecen gün azalan yapraklarinda kendini üzerek gecermenin bir alemi var?
bugun varsin yarin yoksun. yasadiğin kadar yasayacak misin? hayir? ondan dolayi bos verin bunlari, hiç bir şey için kendinizi üzmenize yargilamaya gerek.
askta mi işler bosa gitt? karsiliksiz aska düstün? bosver gitsin, o seni haketmemiştir.
para mi kaybettin? iflas mi ettin? aklın ve karakterin varsa gene kazanirsin?
yapilmayacak bir hatami yaptin? takma kafana en büyük ilac zamandir.
issiz mi kaldin? ac gazateyi ilanlara bak?
evin mi yandi? villaya gerek yoktur iki oda birsalon neyine yetmiyor?
acmisin? üsenme komusundan borc iste. o adamsa sana koltuk cikar.
velhasil kelam enseyi karatmanin bir alemi yok. hayat zaten boktan bir şey... bir de bunu katmerlendirmenin bir alemi.
bir zaman kafani duvardan duvara vurursun... yhau aglayarak inleyerek haybeye gecmis ömrüm diye. o vakit ise cok gec olur.
cünkü aksamin karanliğinda kara cübbeli iskeletorun oragini isiltisini görürürsün. ve neyi kaybettiğin kafana dank eder. ama beyhudedir her şey artik. bir bakarsin mechule giden gemidesindedir.
