Dıana isminde bir Beyaz rusyalı kızla iki ay birlikte yaşadım. Geceleri çalışıyordu Gündüzleri birlikteydik.Onu kurtaracağımı düşünüyordu.Ama kim kimi kurtarabilmiştiki şimdiye kadar? Beni kim kurtaracaktı?''KURTULUŞ'' dedim.''Ankara'da bir mahalle''fazlası değil Kurtulmaya gelmiyoruz dünyaya. Daha da saplanmak için burdayız. Dibine kadar Onun için çürüyor bedenlerimiz ölünce.Biz daha çok kötülüğün sınırlarını zorluyoruz.Ne kadar iğrenç olabileceğimizi araştırıyoruz.
Yaşadığımız hayatı bir başkası yaşasa mutlu olurdu. Dünyayla bir sorunu olmazdı.Ama benim tek düşündüğüm tonlarca C-4'ü dünyanın merkezine koyup bir karpuz gibi parçalanmasını seyretmekti. Belkide tek sorun şuydu:biz ne istediğimizi bilememiştik hiçbir zaman.Ve dolayısıyla herşeyi deniyorduk. Belki görünce istediğimiz, uğruna yaşadığımız şeyi hatırlarız diye.
demektirki 1,99,9 'u bize 2 diye yutturmaya çalışan bir dünyanın çocuklarıyız ve dünya tam gibi görünürken bir irrasyonellik harikası. işte bunun için hayat yoktur. Olsadahi oda irrasyoneldir! yani anlamsızdır ne bir başlama nedeni nede bir oluş nedeni vardır.
kinyas ve kayra'dan.
öldüren sonra dirilten bir kitap. kaybedenlerin öyküsü mü bilemedim. kayboluşuyla dirilen,terk ettiği ailesine,sonrasında yaşama sarılan biri, ve diğeri. allak bullak eden zekice kurgulanmış sıradışı bir roman.mutlaka okunması gereken romanlardan ölüp, yitip yeniden doğmak ve ayağa kalkmayı anlatıyor. kitaptan bir anekdot;
'Hiç uykum yok. Hiç uyuyamıyorum. Domuz gibi içiyorum. Ama gözlerimi kapalı bile tutamıyorum. Sabaha beş saat var. Annemi düşünüyorum. Nerededir şimdi? Aynada kendime bakıyorum bazen. Ve tek kelime etmesem bile vücudum yaşadıklarımı, hayattan ne anladığımı anlatmaya yetiyor. Sağ omzuma kendi çizdiğim kelebek, beğenmediğim için üzerine attığım çarpı işareti ve altında aynı kelebeğin bir Japon tarafından çok daha iyi işlenmişi. Sol dirseğimin iki parmak yukarısındaki kurşun yarası. Bileklerimdeki otuz dört dikiş. Medeniyeti bir aralar, herkes gibi yaladığımı kanıtlayan apandist ameliyatımın izi. Ve sırtımı çok, hızlı yaşlandım! Ancak hayattayım.
Kayra, bir gün bana 'Mutsuzluğuna hiçbir çare aramıyorsun' demişti.
daha önce adını hiç duymadığım ve sözlükte ölmeden önce okunması gereken kitaplar başlığıyla tanıdığım; tespitleriyle, aforizmalarıyla beni benden alan, 600 sayfaya yakın olmasına rağmen iş güç arasında bile 3-4 günde yalayıp yuttuğum, hemen en yakın arkadaşa verdiğim ve kafadan 3-4 kişiye daha aldırdığım şahane kitap.
sürekli bir yerlerden sizi dürten bir kitap. arkadan vuran bir ayakkabı ya da çok rahatsız bir koltuk gibi.
beyne iyiden iyiye işleyen bir virüs.
eğer bir gün bir kez daha bu diyarları terk etmek zorunda kalır ya da kendimde bu cesareti bulursam alkol eşliğinde bir kez daha hatim edip anında koparım bu diyarlardan.
her an patlamaya hazır bir bomba keza bu kitap.
nihilizm mumlarini götümüze sokup içimizi yakan kitap.
tanimlanamayacak olan kitap; kim bilir okumus diger insanlarin beyninde neler uyandirdi?
içinden alintilarla saygiyla önünde egilinmesi gereken kitap; lakin bu daha önce yapildigindan sadece önünde diz çökülesi kitap...
yaptıklarından sonra özür dileyen her eserde olduğu gibi bu da onu ne yapacağımı bilememe hissi doğurdu bende. okurken herkese tavsiye ettiğim, konuşurken sık sık cümlelerimin arasına alıntılarını serpiştirdiğim kitap, bittiğinde zihnimde b*ktan bi tad bıraktı. "barda" filmi gibiyidi.
denenmemiş söyleme tarzları deneyerek birşeyler -başkalarının anlatmaya cesaret edemeyeceği şeyler- anlatıyorsun ancak insanların yaratıcısı olduğun eserin kahramanlarıyla aranda benzeşim kurmamaları için ya da herhangi başka bir sefil nedenle, sonunda, eserinin kahramanlarından herhangi birinin eserinde anlatacak kadar dahi tahayyül edemeyeceğin bir şekilde seni öldürmesine neden olacak aptallıkta bir özür diliyorsun.
sen jack'ın hayal kırıklığısın ya da hiçbir şey.
okuduğunuzda en sevdiğiniz romanlar arasına girebilir. bir süre beyninizin sallandığı ve mide krampları hissettiğiniz de doğrudur. kusmak isterseniz, kusamazsınız... gülmek isterseniz, sinir içinde kahkaha atarsınız. böyle bir halet-i ruhiye ye sokar adamı bu kitap...
br taraftan dışkınıza bile anlam yüklerken, diğer taraftan tasmalarınızı çıkarıp atmanızı öngörür...
işte hal böyle ve bu roman hayatınızın baş yapıtı olmaya adayken, bi bakarsınız etrafınız kayracıklar ve kinyascıklarla dolmuş...
duyan gelmiş... duyan gelmiş anasını satiim...
kendi iç çatışmalarını isimlendiremeyen bir yığın kıt beyinli andaval kendini kayra ilan etmiş, kinyas etmiş ya da herneyse...
kitabı kendi felsefesi ve hayatı edinmiş yaşayan kayracıklar ve kinyascıklar...
işte bu andır,
cağnım kitabı sizden soğutan...
taklitçilik her yerde taklitçiliktir.
her alanda da tiksindirir. gerisi hikaye...
genç bir yazarın ilk romanı olarak ele alındığında oldukça başarılı olmasına rağmen, karakterler arasındaki kimi dialogları yeterince gerçekçi bulmadığım kitap. özellikle kinyas ve kayra'nın başlarından geçen olayları sırayla ve kendi bakış açılarına göre anlatırken aralarındaki karakter farklarının yeterince betimlenmemesi neticesinde kimi zaman kinyas'ı mı yoksa kayra'yı mı okuduğum konusunda çelişkilere düştüm. buna rağmen felsefi değerlendirmeleriyle oldukça tatmin edici ve yeraltı edebiyatının türkiye'deki en iyi örneklerinden biri olduğu da tartışılmaz..
ilk gençlik yılları için ideal başucu kitabı. nasılsa bu dönemde daha çok soruya ihtiyaç var; kafa karışıklığına, karamsarlığa, yalnızlığı kutsamaya, hayatı yargılamaya...tekrar tekrar okuyup, hiçbir şeye değilse bile hayatın acımasızlığına iman etmek iyi olacak. çünkü yaş ilerledikçe değişiyor her şey, değişecek. yıllar sonra bu kitabı gülümseyerek okumak var. kötü romanların cümlesiyle söyleyelim: acı acı gülümsemek var.
filmi çekilmesi durumunda -karikatürlerde oldugu gibi- oyuncularin kafalarinin üstünde düsünme baloncuklari çikarilmalidir.ancak sadece olay örgüsü ve kurgusuyla dahi iyi is yapabilir bu film.(senaristine büyük is düser)
hakan gunday in 2000 yilinda dogan kitapevinden çikan ilk kitabi. tek solukta okumus oldugum hiçlik duygusunu mükemmel anlatan, mutlaka filmi çekilmesi gerektigini düsündügüm tek kitap.
hakan günday' i okuduktan sonra klasik olarak konusmam degisir yazma tarzim degisir...bunlarin sebebi düsünme seklimin degisiyor olmasidir.tek bir kitapla hayata bakisiniz degisebilir, bundan korkmak yapilacak en büyük ahlaksizliktir.bir arkadasimin dedigi gibi okuyup yakilabilir çünkü gerçekten herkes okumamalidir sebebine dair onlarca sey bulunabilir ancak sahsimca en büyük nedeni bencilliktir: bunlari kimse ögrenmemelidir senden baska sende kalmalidir bulunan bu hazine paylasilmamalidir(eger insan bencil olmasaydi en çok satan olurdu simdi anliyorum neden en çok satanlarin salaklara hitap ettigini...)
okuyup okuyabilecegim en son noktadaki kitaptir; bende bunu düsünmüstüm diyebilir ancak buna çok üzülmessiniz; çünkü bencillik bunun zaten sadece sende kalacagini söyler.
