psikolojik bir bozukluk mudur emin değilim ancak küçükten beri bünyeme gark etmekte olan özellik.
bu kişinin biraz sivri dilli ve dobra olmasından da kaynaklı sanıyorum. yani birine sinirlenince alttan alıp sonra arkasından atmaktansa o an çatır çatır söyleyip, arkasından atan insana göre kötü insan bellene biliyorsunuz.
kimseyle anlaşamıyorum. herkesle ama herkesle tartışıyorum. bu biraz da benim otorite kurmaya çalışmamla alakalı olabilir. son söz bende olmalı. bunu göremeyince kuduruyorum.
velhasıl bazen kişi aman ben kendime yeterim canım kendim diye içten telkinlerle mutlu oluyor. çünkü herkes salak?
Yalnız kalınır. Kimse onunla takılmak istemez. Senin ak dediğine o kara der ve iticilik başlar. Üniversite de çok vardı bu tipler mantıklı konuşuyor ama gel gelelim kırıcı.
Sessiz, sakin bir köşeye geçip düşünüyorum şimdi. Hayatıma yeni giren kim varsa 4 bilemedin 6 ay iyi geçinebiliyorum. Daha sonra araya bir soğukluk giriyor. Hani sıkıntı bende değil desem, herkese karşı bunu yaşamam her halde. hadi onu da geçiyorum, dışarıdan bakıldığında pek asosyal olmayan birisiyim. insanlardan bu kadar hızlı bir şekilde soğumak ne kadar normal o da meçhul tabii.
Neyse arkadaşlar diyeceğim o ki, sizi önemseyen insanlar varsa etrafınızda görmemezlikten gelmeye çalışmayın. Ben beceremiyorum bari benim gibilerin hayatı böyle olmasın ıq.
keyfim yerinde olmadığı zamanlarda herkesin kötü yanlarının gözüme batmasıyla gerçekleşen eylemdir. herkesle anlaşabilmek için gerçekten o insanların kötü yanlarını sineye cekmeniz, içinizden sövseniz de sırf iyi yanları hatrına arkadaşlığınızı sürdürürseniz ancak biriyle anlaşabiliyosunuz. yani ufaktan iki yüzlü gibi bir şey olmanız lazım.
