Yalnız kalınır. Kimse onunla takılmak istemez. Senin ak dediğine o kara der ve iticilik başlar. Üniversite de çok vardı bu tipler mantıklı konuşuyor ama gel gelelim kırıcı.
kendinle bile anlaşamamaktır. bu yüzden yalnız kurt takılıyorum, sonra insanların bu yalnızlığımı bozmasına izin veriyorum ve sonra 'lanet olsun ne diye yüz verdim' diyerek yine başa dönüyorum.
kendi teorilerime göre yaşadığım ve yaymaya çalışmamdan dolayı her zaman çevreyle sorun yaşamışımdır.
özellikle din konuları beni mahvediyor, tüm teorilerimi bir kenara bırakıp ''aa ateist misin, kim yarattı ulen seni'' diye saçma tartışmalara girmek zorunda kalıyorum.
ülke millet din siyaset ve terör kavramlarının dünya yöneticileri tarafından ortaya atıldığı ve aynı kaynaktan yönetildiği ve amaçlarının dünyayı ve insanı bölmek ve yönetmek olduğu gerçeğini anlatmaya çalışınca da ''vatan haini'' damgası yiyorum.
yetmezmiş gibi çevre akıl sağlığımdan şüphe etmeye başladı. insanın asabını bozuyorlar.
bu konuları içimde tutayım diye düşününce tanımadığım insan 'nerelisin' sorusuyla başlayıp bu konulara açmak zorunda bırakıyor.
bu konuları konuşmayı seviyorum ancak karşı taraf öyle aptal oluyor ki. gezegen de ki sorunların kaynağını anlatınca bile. ''allah kitap'' diyorlar. ne alaka lanet olsun. teorilerimi tanrının varlığını kanıtlayarak çürütmeye çalışıyor.
bu kavramların kaynağını anlatıyorum o ise tanrıyı ve bunu herkes yapıyor. sözlükte bile.
2 yıldır çekmekte olduğum sorundur. Bir çok arkadaşım var, çevremde sevilen biriyim ama şu şehirde kimseye giderse üzülürüm diyemiyorum. Herkese biraz sıcağım biraz da soğuk. Hani bazen bir şeyler anlatmak istersiniz de ağzınızı zor tutarsınız ya zarar görmemek için, işte o moddayım. Sanki birine anlattığım önemli bir gelişme benim zaafımmış da onu bana kullanırmışcasına korkuyorum. Anlatamayınca da onlara güvenmediğim için soğuyorum insanlardan.
psikolojik bir bozukluk mudur emin değilim ancak küçükten beri bünyeme gark etmekte olan özellik.
bu kişinin biraz sivri dilli ve dobra olmasından da kaynaklı sanıyorum. yani birine sinirlenince alttan alıp sonra arkasından atmaktansa o an çatır çatır söyleyip, arkasından atan insana göre kötü insan bellene biliyorsunuz.
kimseyle anlaşamıyorum. herkesle ama herkesle tartışıyorum. bu biraz da benim otorite kurmaya çalışmamla alakalı olabilir. son söz bende olmalı. bunu göremeyince kuduruyorum.
velhasıl bazen kişi aman ben kendime yeterim canım kendim diye içten telkinlerle mutlu oluyor. çünkü herkes salak?
sıkılıyorum.ilk başlarda çok güzel davranıyorum,konuşuyoruz vesaire güzel gidiyor her şey ama bir sınır var oraya geldi mi biranda sıkılıyorum ve soğuyorum.bu sefer başka insanlarla tanışmak istiyorum ama eyleme geçmekten çekiniyorum.sıkıntılıyım büyük ihtimal.
Sessiz, sakin bir köşeye geçip düşünüyorum şimdi. Hayatıma yeni giren kim varsa 4 bilemedin 6 ay iyi geçinebiliyorum. Daha sonra araya bir soğukluk giriyor. Hani sıkıntı bende değil desem, herkese karşı bunu yaşamam her halde. hadi onu da geçiyorum, dışarıdan bakıldığında pek asosyal olmayan birisiyim. insanlardan bu kadar hızlı bir şekilde soğumak ne kadar normal o da meçhul tabii.
Neyse arkadaşlar diyeceğim o ki, sizi önemseyen insanlar varsa etrafınızda görmemezlikten gelmeye çalışmayın. Ben beceremiyorum bari benim gibilerin hayatı böyle olmasın ıq.
muhalif karakter durumu. bende böyleydim sonra karakterimi değiştiremeyeceğimi anlayınca doğru zamanda doğru yerde kullanmak yada susmak gerektiği gerçeğini kabullendim.
Ego full tavan yapmış. Problem var. Hemde ciddi. Anlaşmak için karşıdakini önce anlamak lazım. duruma konuma ve şartlara göre hareket edilmeli. Herkes hatalı olamayacağına göre insanın önce kendine bakması gerekir.
