feci kazık yemiş , hayalkırıklığına uğramış ya da sevse de huzursuzlukların kemirdiği bünyelerin hissettiğidir.
yaşadığının büyülü bir şey olduğunu hisseder önceden,kendince minik ama kocaman anlamlı ( ama sadece iki kişiye anlamlı) bir dünya yaratır kendine,büyütür sona, yenileri ekler.derken, bitince anlamlı olan her şey, bozulunca büyü, bir korku basar inceden bünyeyi : değerli olanlar bir gün değersizleşiyor iseler, neden bunca emek, neden bunca sabır, neden sevmek?
gereksiz bir düşüncedir. çnükü sevgi oluşacağı zaman kalp denen o şey içinde bulunduğu bünyeyi iplemez; ruh denen o şey saklı olduğu bedeni umursamaz. sevecekse, sevgi oluşacaksa oluşur zaten, anlamazsın bile! o yüzden korkmamamak lazım, kurgulamadan yaşamak lazım sevgiyi ya da sevilmeyi...
sevgisini hak etmeyen kişilere vermekten yorulup artık kimseye birşeyler hissetmemek için kalbinin kapılarını kapatmış, daha sonra yalnızlıktan sıkılmış, kalbinin kapılarını açmaya karar verdiğindeyse artık sevecek insanların kalmadığına karar vermiş kişilerin korkusudur. *
başlık şöyle başlasa bir daha kimseyi o kadar yoğun sevemeyecek olmaktan korkmak bak bu olur derdim. bende olmaz ama dünyada insan çok.
dünyada sevilmeye değer o kadar insan var ki herkesi sevebilir yürek. yeterki iste. yeterki kalbini sevgiye hazır tut. kapıları kilitleme. insanlara güven.
ben seni seviyorum aşkın e hali her nerde yaşıyor ve kimlerin dudaklarını okuyorsan oku. mavi gökyüzümsün sen, denizime rengini veren yağmurum, gökkuşağım.
