Sürekli yaşadığım şey. Nazımın geçmediği insanları kıramıyorum. Hoş, nazımın geçtiği insan da yok gibi bir şey. Kırmak istemiyorum ancak bu benim karakterimin naif olduğunu göstermiyor. Aksine kırarsam beni de kıran olur düşüncesiyle o an karşılaştığım tavırdan hoşnut olmasam bile kırıcı konuşamıyorum. Ancak kırmayayım dediğim insanlar beni gözünü kırpmadan parçalayabiliyor.
Tam anlamıyla ben. Aklım gidiyor birini kırıp üzeceğim diye. Özellikle kalp kırmama konusunda çok hassasım. istemeden kırsam bile o gün geçmeden özür dilerim.
Kimseyi kırmak istemezken eğer ezik bir şekilde yapıyorsan bunu çok defa kırılacaksın şimdiden söyliyim. Kimseyi kırmak istemezken kendinin de bir birey olduğunu unutmayıp tevazu ile yaklaşıyorsan yine kırılırsın ama onurun kırılmaz
iyi niyetlilik, kaybetme korkusu ya da menfaat. sonuçta senin zararına olur her türlü çünkü artık insanlar kendisinden başkalarını önemsemiyor. narsist kişilikli insanların kök saldığı bir topluma dönüşüyoruz yavaş yavaş. sonumuz hayrola.
Kırılmaktan korkan korkakların yaptığıdır. Cam gibi olursanız daha çok kırılırsınız. Çabuk açmayın kendinizi kimseye. Herkese anlatacağınız üç beş hikayeniz olsun. Fazlasını hakedene anlatın. Bakın neler oluyor.
Nazik ve iyi niyetli kişilerdir. Ancak kimse onları sevmez herkes kazık atmak ister bu kişilere. Neden mi basittir sebebi insan denen canlının iyi olan herşeyden nefret etmesidir sebebi.
Bende bulunan bir özelliktir üstteki arkadaşında dediği gibi kendinizden ödün vermeye başlıyorsunuz sonuçta yine kendinize zararı dokunuyor onun için önce kendinizi önemseyin.
