bilmiyorum, bu sıralar... havalardan mıdır, sulardan mıdır, kafa yorgunluğundan mıdır ya da insanların çok ve boş konuştuğundan mıdır? kimse kısa kesmiyor, herkes lafı uzattıkça uzatıyor. işkence gibi geliyor. aklın başka bir yerde sadece suratına bakıyorsun felan. bir şeyler konuşmak da gelmiyor içinden. lan ayıp olmasın diye çaktırmıyorsun da. ama kafa başka yerde. oradan bir türlü gelmiyor. kendinle baş başa kalıp kafa dinlemek, sessizce etrafı izlemek için can atıyorsun. yine de kimseyi kırmadan,üzmeden bi şekilde kendini hedeflediğin yere atmaya çalışıyorsun. zor da olsa.
sonra sonra aklıma gelir: aşık olduğum kız da çok konuşurdu, gevezeydi, kafa açardı, allah bi çene vermiş yok böyle bir çene, az dinlerdi. ben susardım. fakat onun yüzüne bakınca bunları unuturdum. sıkılmazdım.
fakat şimdilerde beni dinlemek istemeyişinde takıldım kaldım...
