insanların yardıma ihtiyaç duyduğu anlarda, çok güzel laflar edip, durumu az da olsa stabil hale getiren, genelde sakallı abiler ya da güzel saçlı kadınlardır onlar. Sanki konuşmasa dünya yıkılacak gibi gelir.
Başlığın muhatabı ise gerçekten bunalıma girmiş kimselere yardımı dokunmayan, hatta konuştukça ortalığı iyice batıran tipler.
Bazen görürüm, sözlükte daha sık olmakla birlikte, gerek internet üzerinde, gerek sosyal hayatta, telefonda vesair. üzgün olduğu her halinden belli karalamalar, fısıltılar düşer duyulara da tanıdık tanımadık kim olursa olsun, sahiplerini rahatatacak iki kelam edeyim istersin.
Ama yok, sen konuştukça ya yanlış çıkarımlar yaparsın, ya da söylediklerin komple alakasız noktalardan vurur hedefi.
Bırak durumun iyileşmesini, hem kişi daha da daralır, hem de aptallığınla çığır açarsın.
Oysa başkaları öyle midir? Şıp diye anlarlar sorunu, özlü sözle girerler falan. Hatta çok paralel bir de hikayeleri vardır.
Öyle olmak da büyük maharet diye düşünürüm hep. Garip yani. Yazayım dedim.
hiçbir şey yapmamaktan, bazen de bir şeyler yapmaktan iyidir. en azından denediğinizi gösterir.
meydana çıkar, uğraşırsınız. internetten yazar, uğraşırsınız, elinizden geleni yapmaya çalışırsınız. bir şeyler yapmanın ya da yapmaya çalışmanın şekli ya da yaşı ya da ideolojisi yoktur. iyi bir şeyler yapmak isteyen bunu 15 yaşında da, 35 yaşında da, sokakta da, internette de yapabilir.
kimseye yardımcı olamıyor olmak sorun teşkil etmeyendir. sorun kimseye yardımcı olamayacak olmaktır. bugün bir şey başaramamanız yarın bir şey başaramayacağınız anlamına gelmez. kulaklarınızı tıkayın ve inandığınız yolda mücadele verin. vazgeçmeyin. onları duymayın.
iletişim. evet. bunlar olmadan olmuyor. öncelikle alıcının bu konuda istekli olması lazım. yani göndericiyi bir otorite veya otorite demeyelim de, yardım alabileceği biri olarak görmesi lazım. konuşma böyle başlar. ama geleneksel anlatıların hüküm sürdüğü toplumlarda, -ki bunlar doğu-batı arasında sıkışmış toplumlardır iş yardımcı olabilecek düzeye erişmişlikle alakalı. işte o sakallı ağabeyler filan niye var? çünkü çevresi tarafından yetkilendirilmiş kişi odur. sen değilsin. o bir hikayeyi dinlemiş veya yaşamış olup, artık o konu hakkında yetkin bir hale gelmiştir.
romantizm boyutu da var. acıtan tarafı da bu olmalı. burada işler karışıyor ve ben yine yardımcı olamıyorum. zira doğru-yanlış olarak addettiğim hiçbir şey, bir başkası tarafından kabul görmeyecektir. biz konuşurken aslında kavga ediyoruz demiş lyotard, kendi dokunulmaz alanlarımızı koruyup başkalarının alanlarını yıkmaya yönelik bir hareketimiz var. bu tarz konuşmaları veya yardımları dili en ince ayrıntısına kadar bilip, konuşmayı karşı tarafın fark etmeyeceği kadar ince bir şekilde yürüterek sağlayabileceğimize inanıyorum. burada da başka bir sorun çıkıyor. hani "salak yerine mi koyacağız?" durumu. hayır, sadece yardımcı olmak istiyoruz. üzülüyoruz.
Ya hu aynı şey bende de var. Ne yapmak lazım bilmiyorum. Sanırım biraz daha sosyalleşmek gerekiyor. iş pratik olmaktan geçiyor. Bak yine konuşuyorum...
Dediğim durumdur.
