Kimseye inanmıyorum.. Kimseye güvenmiyorum.. Kimsenin büyük büyük sevgi cümleleri bana inandırıcı gelmiyor.. Kimsenin samimi olduğuna, vazgeçilmez laflarına kanmıyorum..
Kendi halimde.. Kimseye dokunmadan.. Kimseyi üzmeden, üzülmeden.. Kimseden bir beklentide olmadan.. Sessiz, sakin yaşamak istiyorum sadece!..
Öyle kötüdür ki, canınızdan çok sevdiğiniz herkesin bir gün gideceğini düşünerek yaşarsınız. Her an sırtınıza hançer saplanacakmış gibi kuşkuyla yaşarsınız. Sevdiklerinizden iyilik beklemezsiniz. Yaptığınız iyiliğin karşılığında kemlik görme ihtimali hep zihninizde kalır. O yüzden "o sevmese de ben seviyorum" deyip durursunuz. Bu kişi anne ve babanız bile olsa mutlak surette güvenmezsiniz.
Birine güvenmek için sizinde birilerine güven veriyor olmanız gerekir.
Eğer siz dürüst ve güvenilir bir insan olursanız karşınızdaki de nankör değilse sizi hic bir şekilde hayal kırıklığına uğratmaz aksine verdiklerinize layık olmaya çalışır.
Ama şimdi herkese de güven olmuyor orası ayrı mesele.
Aslinda sallamak lazım. Bir kerecik de olsa onlara güvenin. Emin olun en sahtekar adama guvenirsen veya guven verirsen sana doğruları söylemeye başlayacaktır. Güvenirken de temkinli olunmalı tabi. Sınırları var.
hayatın bazı dönemlerinde yaşanan bir takım olaylar sonucunda düşünülendir. çevrenizde sizin gibi düşünen insanlar olduğunu da hesaba katarsak başka birileri de size güvenmemeyi düşünebilir. güvenmeyen güvenmeyene. yine de bunu ömür boyu başarmak imkansızdır. sözde hep söylenen fakat özde bozulan bir yemin gibidir.
herşey kalbi kırar, çünkü herşeyi kendiniz gibi iyi sanırsınız. öyle olmadığını öğrendikten sonra dünyanın en haklı sözü olduğunu bildiğiniz acı tecrübelerin eseridir.
bu bir kırgınlık değil bir gerçekliktir. insan zaafları olan biridir ve koşulsuz güven ona da yüktür. o yüzden kimseye güvenmemek bir insan ilişkilerinde sakatlık olarak alınamaz.
insan kendinden bile emin olurken çuvallıyor, bide başkasına karşı bu denli güvenilir bakarsa neler olur kim bilir.
bence de saçma, herkese gerekince gerektiği kadar güvenmek lazım. zaten bu kafada olunca pek gerekmediğini de görürsünüz.
bazen hayattan tam anlamıyla zevk alamamaya sebeptir,* kazık yiyip üzülmekten pekala daha iyidir tabiki, ama insanın arada birisine güvenme ihtiyacı duyabiliyor.
