Uzun zamandır kimseye güvenmiyorum güvenemiyorum. Başıma gelen olayların da etkisi olabilir bilmiyorum ama yolda kimseyle göz teması bile kurmamaya çalışıyorum bakmıyorum kimseye. Bundan bile takıntı yapabilir insanlar çünkü.
Küçük şehirde yaşamak bu noktada avantajlı. istanbul’a gittiğimde bu konuda çok daha fazla geriliyorum.
Ispartada da yıllarca takıntılı bir sapığım vardı ama şehir güvenli esnaf vs tanıyorum zaten yani yardım da eder herkes ki yaşandı da. Ama istanbul’da biri peşime takıldı en son ne yapacağımı bilemedim büyük bir panik yaşadım ve kendimi asla kontrol altına alamadım mesela. En yakın arkadaşım şans eseri 15 20 dk uzaklıktaydı o geldi hemen falan. Adamla da bağırış çağırış korkuttum en sonunda.
Özet olarak kimseye zaten güvenmeyeceğiz sokakta da bakmayacağız bile. Maalesef eskisi gibi güler yüzlü olmak falan yok geçti o işler. Köpek gibi suratla gezeceksin ortada.
bence de insan önce kendine güvenmeli. insan tanıdıklarına daha çok güveniyor galiba ama tanıdıklarına da bazen güvenemeyebiliyor insan. insan az çok kestirebilir bence.
Bu cinayet olaylarından sonra erkek halimle bile korkar olduğum durum. insanları artık tanıyamıyorum. Ciddi bir güvenlik sorunu var ülkede. Baş kesmeler, tacizler, gasplar. ülkenin adalette reform yapılmasına gerek olduğunu gösteriyor. O iki kızın başına gelenler ve annesinin gözleri önünde offf Çok berbat çok.
