“Belki de anlatmaya çalıştın birilerine. Kim bilir? anlatamadın. Belki o insanın yüzüne bakar bakmaz anlatmanın yararsızlığını gördün.” Diyor ya oğuz atay Tam da öyle bir şey işte.
Kendi kendime konuşuyorum bazen, çizimler, okçuluk, umarsızca kendi müziğimi yapıyorum mesela kimsenin görmesini, izlemesini ya da dinlemesini beklemeden. Bu sayede daha iyi hissediyorum, kimseye ihtiyacım yok yani böyle çok daha güvendeyim, kapitalist düzen insanların kaybedişimi görmesindense, kendi içimde kaybetmenin daha iyi olacağını öğretti bana. En azından ben çok da acımasız değilim.
